مسمع بصری می ‌گوید: امام صادق

علیه السلام به من فرمودند:

ای مسمع : تو از اهل عراق هستی،

آیا به زیارت قبر حسین علیه السّلام

می‏روی؟ عرض کردم: خیر، من نزد

اهل بصره مردی مشهور هستم و

نزد ما کسانـی هستند کـه

خواسته این خلیفه را طالب بوده و دشمنـان ما از گروه ناصبی‏ها و غیر ایشان بسیار بـوده و من در امـان نیـستـم از اینکه حال من را نزد خلیفه گزارش کنند.

در نتیجه او با من کاری کند که عبرت دیگران گردد لذا احتیاط کرده و به زیارت آن حضرت نمی‏روم. حضرت به من فرمودند:

آیا یاد می‏کنی مصائبی را که برای آن جناب فراهم کرده و آزار و اذیت‏هائی که به حضرتش روا داشتند؟
عرض کردم: بلی. حضرت فرمودند: آیا گریه می کنی؟ عرض کردم: بلی به خدا قسم و بخاطر یاد کردن مصائب آن بزرگوار اشک می‌ریزم و چنان غمگین و حزین می‏شوم که اهل و عیالم اثر آن را در من مشاهده می‏کنند و چنان حالم دگرگون می‏شود که از خوردن طعام و غذا امتناع نموده و نشانه های حزن و اندوه در صورتم نمایان می‏گردد.
حضرت فرمودند:
خدا رحمت کند اشگ‏های تو را (یعنی خدا بواسطه این اشگ‏ها تو را رحمت‏ نماید) بدان قطعا تو از کسانی محسوب می‏شوی که به خاطر ما جزع نموده و به واسطه سرور و فرح ما مسرور گشته و بخاطر حزن ما محزون گردیده
توجه داشته باش حتما هنگام مرگ اجدادم را بالای سرت خواهی دید که به ملک الموت سفارش تو را خواهند نمود و بشارتی که به تو خواهند داد برتر و بالاتر از هر چیزی است و خواهی دید که ملک الموت از مادر مهربان به فرزندش به تو مهربان‏تر و رحیم‏‌تر خواهد بود.
مسمع می‏گوید:
سپس حضرت گریستند و اشگهای مبارکشان جاری شد و من نیز با آن جناب اشگ ریختم،.
ای مسمع توجّه داشته باش که هیچ کس بخاطر ترحم بما و بجهت مصائبی که بر ما وارد شده گریه نمی‏‌کند مگر آنکه قبل از آمدن اشگ از چشمش حقتعالی او را رحمت خواهد نمود و وقتی اشگ‏ها بر گونه‌‏هایش جاری گشت در صورتی که یک قطره از آنها در جهنّم بیفتد حرارت و آتش آن را خاموش و آرام می‏کند که دیگر برای آن حرارتی پیدا نمی‌‏شود.

بسم الله الرحمن الرحیم
عَنْ مِسْمَعِ بْنِ عَبْدِ الْمَلِکٍ الْبَصْرِیِّ 
قَالَ: قَالَ لِی أَبُو عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام یَا مِسْمَعُ أَنْتَ مِنْ أَهْلِ الْعِرَاقِ أَ مَا تَأْتِی قَبْرَ الْحُسَیْنِ علیه السلام 
قُلْتُ لَا أَنَا رَجُلٌ مَشْهُورٌ عِنْدَ أَهْلِ الْبَصْرَةِ وَ عِنْدَنَا مَنْ یَتَّبِعُ هَوَی هَذَا الْخَلِیفَةِ

وَ عَدُوُّنَا کَثِیرٌ مِنْ أَهْلِ القَبَائِلِ مِنَ النُّصَّابِ وَ غَیْرِهِمْ وَ لَسْتُ آمَنُهُمْ أَنْ یَرْفَعُوا حَالِی عِنْدَ خلیفه فَیُمَثِّلُونَ بِی 
قَالَ لِی أَ فَمَا تَذْکُرُ مَا صُنِعَ بِهِ؟ 
قُلْتُ نَعَمْ 
قَالَ فَتَجْزَعُ ؟
قُلْتُ إِی وَ اللَّهِ وَ أَسْتَعْبِرُ لِذَلِکَ حَتَّی یَرَی أَهْلِی أَثَرَ ذَلِکَ عَلَیَّ فَأَمْتَنِعُ مِنَ الطَّعَامِ حَتَّی‏ یَسْتَبِینَ‏ ذَلِکَ‏ فِی‏ وَجْهِی‏ 
قَالَ رَحِمَ اللَّهُ دَمْعَتَکَ أَمَا إِنَّکَ مِنَ الَّذِینَ یُعَدُّونَ مِنْ أَهْلِ الْجَزَعِ لَنَا وَ الَّذِینَ یَفْرَحُونَ لِفَرَحِنَا وَ یَحْزَنُونَ لِحُزْنِنَا 
أَمَا إِنَّکَ سَتَرَی عِنْدَ مَوْتِکَ حُضُورَ آبَائِی لَکَ وَ وَصِیَّتَهُمْ مَلَکَ الْمَوْتِ بِکَ 
وَ لَمَلَکُ الْمَوْتِ أَرَقُّ عَلَیْکَ وَ أَشَدُّ رَحْمَةً لَکَ مِنَ الْأُمِّ الشَّفِیقَةِ عَلَی وَلَدِهَا 
قَالَ ثُمَّ اسْتَعْبَرَ وَ اسْتَعْبَرْتُ مَعَهُ 
فَقَالَ... وَ مَا بَکَی أَحَدٌ رَحْمَةً لَنَا وَ لِمَا لَقِینَا إِلَّا رَحِمَهُ اللَّهُ قَبْلَ أَنْ تَخْرُجَ الدَّمْعَةُ مِنْ عَیْنِهِ 
فَإِذَا سَالَتْ دُمُوعُهُ عَلَی خَدِّهِ فَلَوْ أَنَّ قَطْرَةً مِنْ دُمُوعِهِ سَقَطَتْ فِی جَهَنَّمَ لَأَطْفَأَتْ حَرَّهَا 
حَتَّی لَا یُوجَدَ لَهَا حَرٌّ