اللَّهُمَّ لا تُؤَاخِذْنِی فِیهِ بِالْعَثَرَاتِ وَ أَقِلْنِی فِیهِ مِنَ الْخَطَایَا وَ الْهَفَوَاتِ وَ لا تَجْعَلْنِی فِیهِ غَرَضاً لِلْبَلایَا وَ الْآفَاتِ بِعِزَّتِکَ یَا عِزَّ الْمُسْلِمِینَ
خدایا مرا در این ماه بر لغزش ها سرزنش مکن، و از خطاها و افتادن در گناهان دور بدار، و هدف بلاها و آفات قرار مده، به عزّتت اى عزّت مسلمانان.
اللَّهُمَّ طَهِّرْنِی فِیهِ مِنَ الدَّنَسِ وَ الْأَقْذَارِ وَ صَبِّرْنِی فِیهِ عَلَى کَائِنَاتِ الْأَقْذَارِ وَ وَفِّقْنِی فِیهِ لِلتُّقَى وَ صُحْبَةِ الْأَبْرَارِ بِعَوْنِکَ یَا قُرَّةَ عَیْنِ الْمَسَاکِینِ
خدایا مرا در این ماه از آلودگیها و ناپاکی ها پاک کن، و بر شدنی هاى مورد تقدیرت شکیبایم گردان، و به پرهیزگارى و هم نشینى با نیکان توفیقم ده، به یاریات اى نور چشم درماندگان .
اَللّهُمَّ رُدَّ کُلَّ غَریبٍ
خدایا هرغریبی را به وطنش باز گردان.
غریب به کسی می گویند که دور از وطنش باشد؛ و همچنین آنکه از مردمى بیگانه باشد.[1]
در روایات نیز به بعضی افراد غریب گفته شده است.
مثلا در احادیث امیر المومنین می خوانیم که:
اللَّهُمَّ زَیِّنِّی فِیهِ بِالسِّتْرِ وَ الْعَفَافِ وَ اسْتُرْنِی فِیهِ بِلِبَاسِ الْقُنُوعِ وَ الْکَفَافِ وَ احْمِلْنِی فِیهِ عَلَى الْعَدْلِ وَ الْإِنْصَافِ وَ آمِنِّی فِیهِ مِنْ کُلِّ مَا أَخَافُ بِعِصْمَتِکَ یَا عِصْمَةَ الْخَائِفِینَ
خدایا مرا در این ماه به پوشش و پاکدامنى بیاراى، و به لباس قناعت و اکتفا به اندازه حاجت بپوشان و بر عدالت و انصاف وادارم نما، و مرا در این ماه از هرچه مى ترسم ایمنى ده، به نگهدارى ات اى نگهدارنده هراسندگان.
اَللّهُمَّ فَرِّجْ عَنْ کُلِّ مَکْرُوبٍ
خدایا بگشا اندوه هر غمزده را
در فضیلت رفع اندوه از مومنان اندوهگین و غم زده احادیث بسیاری نقل شده است.
مسمع کردین روایت کرده است که از امام صادق علیه السّلام شنیدم که مىفرمود: کسى که غم و غصه را از دل مؤمنى بردارد خداوند همه اندوهها و گرفتاریهاى آخرت را از او دور کند و او را با دلى آرام از قبر برانگیزد، و کسى که او را اطعام کرده و گرسنگى او را چاره کند، خداوند از میوههاى بهشتى به او بخوراند، و کسى که با جرعه آبى تشنگى او را برطرف سازد، خداوند از شربتهاى سر به مهر بهشتى سیرابش سازد.
ثواب کسى که مؤمنى را شادمان کند
اللَّهُمَّ حَبِّبْ إِلَیَّ فِیهِ الْإِحْسَانَ وَ کَرِّهْ إِلَیَّ فِیهِ الْفُسُوقَ وَ الْعِصْیَانَ وَ حَرِّمْ عَلَیَّ فِیهِ السَّخَطَ وَ النِّیرَانَ بِعَوْنِکَ یَا غِیَاثَ الْمُسْتَغِیثِینَ
خداى در این ماه نیکى را پسندیده من گردان، و نادرستی ها و نافرمانی ها را مورد کراهت من قرار ده، و خشم و آتش برافروخته را بر من حرام گردان به یارى ات اى فریادرس دادخواهان.
اَللّهُمَّ اقْضِ دَیْنَ کُلِّ مَدینٍ
در این فراز از دعا خدای متعال را صدا می زنیم و از وی در خواست می کنیم که: بار خدایا بدهی همه بدهکاران را ادا بفرما.
بدهی مانند زنجیری است که صاحبش را بسته است. هم خجالت می کشد از حضور در اجتماع و هم ناراحت است که چرا نمی تواند دین خود را بپردازد.
«میتى که گرفتار حق الناس شده و با بدهى از دنیا رفته است، در برزخ گرفتار است و
اللَّهُمَّ اجْعَلْنِی فِیهِ مِنَ الْمُتَوَکِّلِینَ عَلَیْکَ وَ اجْعَلْنِی فِیهِ مِنَ الْفَائِزِینَ لَدَیْکَ وَ اجْعَلْنِی فِیهِ مِنَ الْمُقَرَّبِینَ إِلَیْکَ بِإِحْسَانِکَ یَا غَایَةَ الطَّالِبِینَ
خدایا مرا در این ماه از توکل کنندگان، و از رستگاران نزد خود، و از مقرّبان درگاهت قرار بده، به احسانت اى هدف جویندگاندر این فراز ازدعا از خدای متعال درخواست می کنیم که
اَللّهُمَّ اکْسُ کُلَّ عُرْیانٍ
خدایا بپوشان هر برهنه را
لباس وسیله ای برای پوشیدن بدن و حفظ آبروست. دست کم پاسخگوى سه نیاز آدمى است: یکى این که او را از سرما و گرما و برف و باران حفظ مىکند؛ دیگر این که در حفظ عفت به او کمکمىکند؛ و سرانجام آن که به او آراستگى و زیبایى و وقار مىبخشد.[1]
یا بَنی آدَمَ قَدْ أَنْزَلْنا عَلَیْکُمْ لِباساً یُواری سَوْآتِکُمْ وَ ریشاً وَ لِباسُ التَّقْوى ذلِکَ خَیْرٌ ذلِکَ مِنْ آیاتِ اللَّهِ لَعَلَّهُمْ یَذَّکَّرُونَ (26)اعراف
اى فرزندان آدم! لباسى براى شما فرستادیم که اندام شما را مىپوشاند و مایه زینت شماست؛ اما لباس پرهیزگارى بهتر است! اینها (همه) از آیات خداست، تا متذکّر (نعمتهاى او) شوند!
از این آیه فهمیده می شود که پرهیز کاری نیز نوعی لباس محسوب می شود که برخی از آن محروم هستند.
به هر حال در جامعه برخی از لباس آبرومندانه و در شان خود محرومند. ما در این بخش از دعا به مدت یک ماه از خدای متعال در خواست می کنیم که خدایا همه برهنگان را بپوشان.هم برهنگان فرهنگی را که لباس تقوی را از تن خود بیرون نموده اند و هم برهنگان ظاهری را که لباس مناسبی در بر ندارند.
اللَّهُمَّ اجْعَلْ لِی فِیهِ نَصِیبا مِنْ رَحْمَتِکَ الْوَاسِعَةِ وَ اهْدِنِی فِیهِ لِبَرَاهِینِکَ السَّاطِعَةِ وَ خُذْ بِنَاصِیَتِی إِلَى مَرْضَاتِکَ الْجَامِعَةِ بِمَحَبَّتِکَ یَا أَمَلَ الْمُشْتَاقِینَ
خدایا براى من در این ماه بهره اى از رحمت گسترده ات قرار ده، و به جانب دلایل درخشانت راهنمایى کن، و به سوى خشنودى فراگیرت متوجه کن، به مهرت اى آرزوى مشتاقان.
در فراز سوم از دعای شریف اللهم ادخل علی اهل القبور از خدای متعال در خواست می کنیم که بار خدایا همه گرسنگان را سیر بفرما.
اَللّهُمَّ اَشْبِعْ کُلَّ جایِعٍ
چه بسا افرادی که به هر دلیلی به نان شب خویش و خانواده خود محتاجند و توان سیر کردن شکم خود و افراد زیر دست خود را ندارند.
اینها چه باید کنند. آیا باید بمیرند؟ آیا برای سیر نمودن شکم خویش و فرزندان خود باید به هر کار پستی تن دهند؟
آیا جامعه مسلمانان هیچ تعهدی نسبت به اشان ندارند؟
آیا می شود با شکم سیر و انباشته از غذاهای رنگارنگ به بستر رفت و آرمید و در فکر گرسنگان نبود؟
در چنین حالی چه تفاوتی بین انسان و حیوانات خواهد بود؟
حیوانات نیز با شکم سیر می خوابند و توجهی به گرسنگی هم نوع خویش ندارند.
یکی از دلایل واجب شدن روزه این است که ثروت مندان نیز طعم گرسنگی فقرا را بچشند.
آری ثروت مندان هر زمانی که اراده کنند غذای مورد نظر خود را تهیه می کنند و می خورند و هیچ وقت طعم گرسنگی را نمی چشند.
خدای متعال با واجب کردن روزه گرسنگی را به ایشان می چشاند تا فقرا را درک کنند.
« البته ممکن است با توصیف حال گرسنگان و محرومان، سیران را متوجه حال گرسنگان ساخت، ولى اگر این مساله جنبه حسى و عینى به خود بگیرد اثر دیگرى دارد، روزه به این موضوع مهم اجتماعى رنگ حسى مىدهد، لذا در حدیث معروفى از امام صادق ع نقل شده که" هشام بن حکم" از علت تشریع روزه پرسید، امام ع فرمود:
روزه به این دلیل واجب شده است که
چقدر غذا توی این معده می ریزی
مگه چه خبر است؟
مگر یک انسان چقدر انرژی می خواهد؟
چقدر تابع شهوات باشیم؟
پس کی می خواهیم از عالم حیوانیت جدا شویم و یک سری هم به عالم ملکوت بزنیم؟
آنجا که دیگر خبری از خوردن و آشامیدن مادی این دنیا نیست.
به قول سعدی شیرازی
اندرون از طعام خالی دار
تا درو نور معرفت بینی
تهی از حکمتی به علت آن
که پری از طعام تا بینی
اگر توانستیم غذایمان را به اندازه بخوریم و رعایت حد وسط را کنیم قطعا علاوه بر اینکه در معنویات حال و هوای بهتری را تجربه خواهیم نمود در عالم مادی دنیایی نیز از سلامت بیشتری برخوردار خواهیم شد.
چقدر زیبا فرمود رسول مهربانیها که:
اللَّهُمَّ ارْزُقْنِی فِیهِ رَحْمَةَ الْأَیْتَامِ وَ إِطْعَامَ الطَّعَامِ وَ إِفْشَاءَ السَّلامِ وَ صُحْبَةَ الْکِرَامِ بِطَوْلِکَ یَا مَلْجَأَ الْآمِلِینَ
خداى در این ماه مهرورزى به ایتام، و خواندن طعام، و آشکار کردن سلام، و همنشینى با اهل کرامت را نصبم فرما، به عطایت اى پناهگاه آرزومندان.
در فراز دوم دعای شریف اَللّهُمَّ اَدْخِلْ عَلی اَهْلِ الْقُبُورِ السُّرُور
از خدای متعال در خواست می کنیم که بار خدا یا همه فقرا را بی نیاز بفرما.
اَللّهُمَّ اَغْنِ کُلَّ فَقیرٍ
فقر چیزی است که ممکن است بعض انسان ها را از پای در آورد .سلام خداوند برامیر مومنان که فرمود: فقر مرگ بزرگ است!
چه بسا افراد آبرومندی باشند که با فقر در جدالند و از تامین نیازهای اولیه ناتوانند.
و درود خدا بر امیر مومنان که فرمود: آگاه باشید که فقر نوعى بلا است.[1] یعنی فقر نوعی امتحان است. همانطور که خدای متعال عده ای را با ثروت می آزماید، عده ای را نیز با فقر امتحان می کند.
البته انسان باید برای تامین نیاز های زندگی تلاش کنند ولی اگر در این زندگی دنیایی بنابر اموری انسان فقیر شد نباید غم و غصه بخورد بلکه باید به فقیر گفت که «اى فقیر از فقر خود دلتنگ مباش چه زینت آن از براى مؤمن بیشتر است از لجام بر سر اسب و تمام مردم مشتاق هستند ببهشت و بهشت مشتاق فقیر است و بس است از براى تسلّى دل فقیر حدیث نبوى سیّد بشیر و نذیر (الفقر فخرى) و گفتن آن حضرت که مرا با فقراء محشور کن
|
دولت فقر خدایا بمن ارزانى دار |
کاین کرامت سبب حشمت و تمکین منست |
پس قدر این صفت را بدان که از آفات مال و غنا بر کنار و فارغ البال از حساب روز شمارى و در حدیث است که احدى افضل از فقیر نیست هر گاه از خدا راضى و خشنود باشى
|
اگرت سلطنت فقر نبخشند اى دل |
کمترین ملک تو از ماه بود تا ماهى»[2] |
به هر حال انسان روزه دار بعد از نماز های واجب خود از خدای متعال بی نیازی تمام فقرا را از خدای بی نیاز در خواست می کند. یکی از راه های بی نیازی فقرا این است که انسان آستین همت بالا زند و در عرصه عمل بکوشد تا فقرا از فقر برهاند. مثلا برای ایشان کاری پیدا کند یا به ایشان قرضی دهد و یا...
اینکه انسان با چشم وگوش بسته و به خاطر تعصبات بی جا و کورکورانه از کسی یا حزب و گروهی حمایت کند به هیچ وجه درست نیست.
نه از لحاظ منطق و عقل سالم درست است و نه از منظر شرع.
آخر کدام انسان عاقل یا دین دار از تمام کارهای طرفدارانش حمایت می کند
آیا این خود نوعی بردگی نیست
یعنی من که از کارهای اطرافیانم به خاطر نسبتی که با من دارند حمایت می کنم
و توجهی به کیفیت و نوع کار او ندارم گویا برده ایشان هستم که باید بدون چون و چرا از افعال نزدیکانم حمایت کنم
آری این همان جاهلیت مدرن است
این کار انسان را از بندگی خدا بیرون می کند و به بندگی هزاران خدای ساختگی وارد می کند
این کار آزادگی را از انسان می گیرد و طوق بندگی شیطان را به گردن او می اندازد
چنین کسانی که از چیزی طرفداری نا بجا می کنند باید پاسخگوی اعمال اطرافیان خویش نیز باشند
همان هایی که به خاطر وابستگی و تعصبات بی منطق روی کار آمده اند و با طرفداری بی جای ما قدرت گرفتند و به دلیل همین حمایت هر کار خطایی را مرتکب شده اند
و چه زیبا فرمود امام بر حق ناطق که
اللَّهُمَّ أَعِنِّی فِیهِ عَلَى صِیَامِهِ وَ قِیَامِهِ وَ جَنِّبْنِی فِیهِ مِنْ هَفَوَاتِهِ وَ آثَامِهِ وَ ارْزُقْنِی فِیهِ ذِکْرَکَ بِدَوَامِهِ بِتَوْفِیقِکَ یَا هَادِیَ الْمُضِلِّینَ
خدایا مرا در این ماه بر روزه و شب زندارى اش یارى ده، و از لغزش ها و گناهانش دورم بدار، و ذکرت را همواره روزى ام کن، به توفیقت اى راهنماى گمراهان.
اگر با تامل این دعای شریف را بخوانیم، به مدت یک ماه گستره مهر و محبت خویش نسبت به اطرافیان را بیشتر نموده ایم.
یک ماه بعد از نماز های واجب ااز خدای والا مرتبه سرور و شادی اموات را می خواهیم. مردگانی که شاید در سرای تازه و جدیدشان دچار غم و اندوه شده اند و شرایط مناسبی ندارند. ما از خدای مهربان می خواهیم که شادی و سرور را در قبر ایشان داخل فرماید. این دعا انسان را به یاد سفر ابدی می اندازد که هر کسی در پیش دارد حتی پیامبر خدا صلی الله علیه و آله.
وقتی انسان یک ماه با این کلمات از خداوند، شادی اموات را خواست، خودش نیز به یاد این مطلب می افتد که باید کاری کند که در قبرش به جای اندوه و غم، شادی باشد.
البته انسان نباید فقط با لقلقه زبان از خدای متعال بخواهد که شادی را در قبر گذشته گان داخل کند بلکه با عمل خود، گامی در راستای شادی اموات بردارد. به عنوان مثال اگر شخصی از دنیا رفت و نماز قضایی داشت یا روزه ای بر عهده اش بود یا اینکه بدهی بر عهده اش بود، علاوه بر خواندن این دعا سعی کند تا جایی که توان دارد میت را از زیر بار بدهی و دین آزاد کند که نتیجه این کار داخل شدن شادی در قبر اوست.
این که در نخستین فراز از دعا اشاره به شادی اموات شده است و پس ایشان دعا درباره دیگر گروه ها آمده است، شاید به این علت باشد که وضع مردگان از تمام گروه های دیگر سخت تر است زیرا افراد دیگر هر چند در مشکلات غوطه ور باشند ولی دستشان از دنیا کوتاه نیست و می توانند چاره ای بیاندیشند اما اموات اگر دچار گرفتاری باشند چاره ای برای رهایی از آن نخواهند داشت.
البته این نکته را هم یاد آوری می کنیم که منظور از این دعا همه قبر ها نیست زیرا خیلی از قبر ها متعلق به دشمنان سر سخت خدای متعال است که دعا برایشان جایز نیست.بنابر این منظور از این دعا این است که خدایا شادی را در قبر مومنان داخل بفر ما.
به همین خاطر در فراز ابتدایی این دعا می فرماید:
اَللّهُمَّ اَدْخِلْ عَلی اَهْلِ الْقُبُورِ السُّرُورَ
خدایا بفرست بر خفتگان در گور نشاط و سرور
اللَّهُمَّ لا تَخْذُلْنِی فِیهِ لِتَعَرُّضِ مَعْصِیَتِکَ وَ لا تَضْرِبْنِی بِسِیَاطِ نَقِمَتِکَ وَ زَحْزِحْنِی فِیهِ مِنْ مُوجِبَاتِ سَخَطِکَ بِمَنِّکَ وَ أَیَادِیکَ یَا مُنْتَهَى رَغْبَةِ الرَّاغِبِینَ
خدایا مرا در
این ماه به خاطر نزدیک شدن به نافرمانی ات وامگذار، و با تازیانه هاى انتقامت عذاب
مکن، و از موجبات خشمت دورم بدار، به فضل و عطاهایت، اى نهایت دلبستگى دل شدگان.
براى (آفرینش) این انسان به شگفت آئید (اندیشه نمائید تا به قدرت و توانائى آفریدگارش پى برید که او را طورى آفریده) که با پیهى (چشم) مىبیند، و با گوشتى (زبان) سخن مى گوید، و با استخوانى (گوش) مى شنود، و از شکافى (بینى) نفس مى کشد!!
حکمت 7 نهج البلاغه
ترجمه و شرح نهج البلاغة (فیض الإسلام)، ج6، ص: 1092
شیخ کفعمی درمصباح و بلد الامین و شیخ شهید در مجموعه خود از حضرت رسول (صَلَّی اللَّهِ عَلِیهِ وَ آله) نقل کرده اند که آن حضرت فرمود هرکه این دعا را در ماه رمضان بعد از هر نماز واجبی بخواند حق تعالی بیامرزد گناهان او را تا روز قیامت و دعا این است :
اَللّهُمَّ اَدْخِلْ عَلی اَهْلِ الْقُبُورِ السُّرُورَ
خدایا بفرست بر خفتگان در گور نشاط و سرور
اَللّهُمَّ اَغْنِ کُلَّ فَقیرٍ اَللّهُمَّ اَشْبِعْ کُلَّ جایِعٍ اَللّهُمَّ اکْسُ کُلَّ عُرْیانٍ
خدایا دارا کن هر نداری را خدایا سیر کن هر گرسنه ای را خدایا بپوشان هر برهنه را
اَللّهُمَّ اقْضِ دَیْنَ کُلِّ مَدینٍ اَللّهُمَّ فَرِّجْ عَنْ کُلِّ مَکْرُوبٍ اَللّهُمَّ رُدَّ
خدایا ادا کن قرض هر قرضداری را خدایا بگشا اندوه هر غمزده را خدایا به وطن بازگردان هر
کُلَّ غَریبٍ اَللّهُمَّ فُکَّ کُلَّ اَسیرٍ اَللّهُمَّ اَصْلِحْ کُلَّ فاسِدٍ مِنْ اُمُورِ
دور از وطنی را خدایا آزاد کن هر اسیری را خدایا اصلاح کن هر فسادی را از کار
الْمُسْلِمینَ اَللّهُمَّ اشْفِ کُلَّ مَریضٍ اَللّهُمَّ سُدَّ فَقْرَنا بِغِناکَ اَللّهُمَّ
مسلمین خدایا درمان کن هر بیماری را خدایا ببند رخنه فقر ما را به وسیله دارائی خود خدایا
غَیِّرْ سُوءَ حالِنا بِحُسْنِ حالِکَ اَللّهُمَّ اقْضِ عَنَّا الدَّیْنَ وَاَغْنِنا مِنَ
بدی حال ما را بخوبی حال خودت مبدل کن خدایا ادا کن از ما قرض و بدهیمان را و بی نیازمان کن از
الْفَقْرِ اِنَّکَ عَلی کُلِّشَیءٍ قَدیرٌ
نداری که راستی تو بر هر چیز توانائی.
این روایت را شیعه و سنى البته با مختصر اختلافى نقل کرده اند و وجه اینکه روزه براى خداى سبحان است این است که تنها عبادتى است که از امور عدمى تشکیل مى شود، بخلاف عبادتهاى دیگر، از قبیل نماز، و
در طب امروز و همچنین طب قدیم، اثر معجزه آساى" امساک" در درمان انواع بیماریها به ثبوت رسیده و قابل انکار نیست، کمتر طبیبى است که در نوشته هاى خود اشاره اى به این حقیقت نکرده باشد، زیرا مى دانیم عامل بسیارى از بیماریها زیاده روى در خوردن غذاهاى مختلف است، چون مواد اضافى، جذب نشده به صورت چربیهاى مزاحم در نقاط مختلف بدن، یا چربى و قند اضافى در خون باقى مى ماند، این مواد اضافى در لابلاى عضلات بدن در واقع لجنزارهاى متعفنى براى پرورش انواع میکربهاى بیمارىهاى عفونى است، و در این حال بهترین راه
بر کسى پوشیده نیست. روزه یک درس مساوات و برابرى در میان افراد اجتماع است، با انجام این دستور مذهبى، افراد متمکن هم وضع گرسنگان و محرومان اجتماع را به طور محسوس در مىیابند، و هم با صرفهجویى در غذاى شبانه روزى خود مىتوانند به کمک آنها بشتابند.
البته ممکن است با توصیف حال گرسنگان و محرومان، سیران را متوجه حال گرسنگان ساخت، ولى اگر این مساله جنبه حسى و عینى به خود بگیرد اثر دیگرى دارد، روزه به این موضوع مهم اجتماعى رنگ حسى مىدهد، لذا در حدیث معروفى
این درست هست که انسان باید برای گذران امورزندگی خودش تلاش کنه تا دستش جلوی مرد و نامرد دراز نشود
اما اینکه ماتمام تلاش و هم و غم خودمون را صرف رسیدن به امور دنیایی کنیم کار صحیحی نیست
این گونه کار ها نه تنها برای انسان راحتی و آرامش نمیاره بلکه موجب غم و غصه هم خواهد شد
اینکه آدم بداند که در روز چقدر غذا می خوره و به چه لباسی احتیاج داره و ...موجب میشه که تا اندازه ای
خودش را کنترل کند و پا را از گلیم خودش دراز تر نکند
اگر پرداختن به دنیا و کار های دنیایی واقعا برای رفع نیاز و برآورده شدن حاجات ضروری زندگی باشد
نه تنها عیبی ندارد بلکه عبادت هم محسوب می شود
فقط باید حواسش باشه که دستش به حرام آلوده نشود
انسان کی می خواهد با خبر شود که این دنیا مقصد نیست و نباید تمام همت اش را صرف آن کند
چقدر کارخانه داردها هستن که می توانند حقوق کارگران خود را به گونه ای بپردازند که ایشان هم راضی باشند
ولی به خاطر شدت علاقه به دنیا حاضر نیستند همان حقوق ناچیز زیر دستان خود را بدهند
از بیم آنکه حساب های میلیاردی شان اندکی تکان خورد.
تصورکنید که تمام انسانها این حدیث زیبای امام صادق را سر لوحه کار های خویش قرار دهند
آیا دنیا گلستان نخواهد شد؟
روزه ابعاد گوناگونى دارد، و آثار فراوانى از نظر مادى و معنوى در وجود انسان مى گذارد، که از همه مهمتر" بعد اخلاقى" و فلسفه تربیتى آن است.
از فوائد مهم روزه این است که روح انسان را" تلطیف"، و اراده انسان را" قوى"، و غرائز او را" تعدیل" مىکند.
روزه دار باید در حال روزه با وجود گرسنگى و تشنگى از غذا و آب و همچنین لذت جنسى چشم بپوشد، و عملا ثابت کند که او همچون حیوان در بند اصطبل و علف نیست، او مىتواند زمام نفس سرکش را به دست گیرد، و بر هوسها و شهوات خود مسلط گردد.
در حقیقت بزرگترین فلسفه روزه
از غم دوست در این میکده فریاد کشم
دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم
داد و بی داد که در محفل ما رندی نیست
که برش شکوه برم، داد ز بیداد کشم
شادیم داد ، غمم داد و جفا داد و وفا
باصفا منت آن را که به من داد کشم
عاشم ، عاشق روی تو ، نه چیز دگری
بار هجران و وصالت به دل شاد ،کشم
در غمت ای گل وحشی من ، ای خسرو من
جور مجنون ببرم ، تیشه فرهاد کشم
مُردم از زندگی بی تو که با من هستی
طرفه سرّی است که باید برِ استاد کشم
سال ها می گذرد ، حادثه ها می آید
انتظار فرج از نیمه خرداد کشم
امام خمینی (ره)
پانزدهم خرداد، نقطه عطفی است در تاریخ معاصر؛ یادگاری است از پیوند معنوی توده های عظیم مردم کشور ما؛ واکنشی است از احساس عمیق مذهبی ملّت ایران ؛ نمایشی است از به پا خاستن مردمی که می خواستند ظلم و ستم را از بُن بر کنند؛ تجسّمی است از تاریخ اسلام و درجه ای است برای سنجش فداکاری و از خودگذشتگی انسان هایی که به دنبال آرمان الهی حرکت می کنند.
پانزده خرداد، روز قیام خونین مردم جان بر کفی است که به نام اسلام و برای اسلام به میدان آمدند تا سلطه طاغوتیان را از کشورشان برچینند.
در سحرگاه پانزدهم خرداد سال 1342، دژخیمان رژیم ستم شاهی
بسم اللَّه الرحمن الرحیم.
آنچه که به نظر من مهم است این است که در زمان این پدر و پسر نالایق- بیشتر در ایران واقع شده است این است که- با تبلیغات دامنه دار هر طرفى اینها کارى کردند که- مهم این است که محتواى ما را از ما گرفتند و ما را همچو مؤمن به غرب کردند که حاضر نیستیم غیر از مطالب غرب چیزى را قبول بکنیم: جوانهاى ما تقریباً خیلی هایشان اینطور شدند که از یک ایرانى متحول شدند به غربى. و این یک خطرى است براى یک کشورى که اصلًا خودش را دیگر قبول نداشته باشد؛ ... اجنبى را قبول داشته باشد به جاى خود. یک کس دیگر نشسته باشد و، با اصطلاح شما، مغزشویى شده. آنها را شستشوى مغزى دادند و آن ملیت خودشان را، اسلامیت خودشان را شسته اند به جاى آن غرب را نشاندند. به حیثى که ما اگر چیزى هم خودمان داشته باشیم، باز دستمان را دراز مى کنیم پیش غرب. مثلًا
