برتر از علوم حوزه و دانشگاه

 
▪️سالروز شهادت امام دهم حضرت امام هادی (علیه و علی آبائه الاطیبین و ابنائه الانجبین) را به پیشگاه ذخیره عالم تسلیت عرض می‌ کنم. یکی از بیانات نورانی امام دهم حضرت امام هادی (سلام الله علیه) این است که فرمود: «خَیْرٌ مِنَ‏ الْخَیْرِ فَاعِلُهُ‏ وَ أَجْمَلُ مِنَ الْجَمِیلِ قَائِلُهُ وَ أَرْجَحُ مِنَ الْعِلْمِ حَامِلُهُ».[1] این‌گونه از ذوات مقدس چون خودشان انسان کامل‌ اند، حرمت انسانیت را بیش از دیگران می‌ دانند و حفظ می‌ کنند. در عین حال که کار خوب خوب است، در عین حال که حرف خوب خوب است، در عین حال که علم صحیح خوب است، اما صاحبان این اوصاف از این اوصاف بالاترند! در عین حال که دانشگاه خوب است، در عین حال که دانش خوب است، دانشمند از هر دو بالاتر است؛ این بیان نورانی امام هادی است.
▪️ در عین حال که حوزه علمیه خوب است، در عین حال که فقه و اصول و فلسفه و تفسیر خوب است، عالم به این معارف از همه این معارف بالاتر است؛ سرّش آن است که انسان یک موجودی است ابدی، این موجود ابدی را ره‌ توشه ابدی تأمین می ‌کند. حوزه و دانشگاه آن مواد اولیه این زاد راه را فراهم می ‌کنند. یک وقت است کسی خودش را نشناخت، درسی خواند، مدرکی گرفت و درسی گفت و بعد پوسید، چه از حوزه چه از دانشگاه! یک وقت است نه، کسی عالم شد ـ چه در حوزه و چه در دانشگاه ـ از پوست به در آمد، نه پوسید! نه به فکر مدرک بود، نه به فکر حقوق بود، نه به فکر باند بازی بود، نه به فکر جناح بازی بود، این انسان به دنیا آمد و انسان زیست و انسان مُرد. بیان نورانی امام هادی (سلام الله علیه) این است که از هر حوزه علمیه‌ ای آن عالمانشان برترند، از هر دانشگاهی آن دانشگاهی و دانشور بالاترند «خَیْرٌ مِنَ‏ الْخَیْرِ فَاعِلُهُ‏ وَ أَجْمَلُ مِنَ الْجَمِیلِ قَائِلُهُ وَ أَرْجَحُ مِنَ الْعِلْمِ حَامِلُهُ».
 
[1]. نزهة الناظر و تنبیه الخاطر، ص142؛ «خَیْرٌ مِنَ‏ الْخَیْرِ فَاعِلُهُ‏ وَ أَجْمَلُ مِنَ الْجَمِیلِ قَائِلُهُ وَ أَرْجَحُ مِنَ الْعِلْمِ حَامِلُهُ وَ شَرٌّ مِنَ الشَّرِّ جَالِبُهُ وَ أَهْوَلُ مِنَ الْهَوْلِ رَاکِبُهُ».

#حرمت_انسانیت
#حضرت_آیت_الله_جوادی_آملی

📚 سخنرانی در جمع طلاب و دانشجویان
تاریخ: 1386/04/24

سالروز حمله به مدرسه فیضیه قم توسط جلادان پهلوی

فاجعه مدرسه فیضیه

منبع : زندگینامه سیاسی امام خمینی (ره)، ج 1 , رجبی، محمد حسن

شاه که از مخالفت های امام به شدت برآشفته بود در صدد رویارویی مستقیم با روحانیت برآمد تا آنها را مرعوب و وادار به سکوت کند.در روز 2 فروردین ماه 1342 که مصادف با وفات امام جعفر صادق (ع) بود مجالس متعدد عزاداری و روضه خوانی در شهر قم برپا شد و سخنرانان مذهبی به سخنرانی و روضه خوانی پرداختند.یکی از این مجالس در منزل امام بود.آن روز گروهی از سربازان گارد شاهنشاهی (گارد جاویدان) که به طور ناشناس و با لباس مبدل و کفش های سربازی با اتوبوس وارد قم شده بودند به مجلس روضه خوانی امام آمدند و سعی کردند با حرکات بی ادبانه ای مجلس را به هم ریخته و اغتشاش ایجاد کنند.امام به محض مشاهده این حرکات فورا توسط آقای شیخ صادق خلخالی به اطلاع حاضران رساند که چنانکه افرادی بخواهند اخلالگری نمایند، ایشان فورا به حرم مطهر خواهد رفت و مسائلی را که لازم بداند به اطلاع مردم خواهد رساند.با تهدید امام

شما چه چیزی می خواهید؟

امام هادی(علیه‏السلام) فرمود: «إنّ الله جعل قلوب الأئمة مورداً لإرادته فإذا شاء الله شیئاً شاؤوه»[1] خداوند قلوب ائمه(علیهم‏السلام) را مورد و محل ورود اراده خود قرار داده است پس هرگاه چیزی را خدا بخواهد آنان نیز می‏خواهند. پس قلب انسان کامل هم از فرود آمدن اراده حق آگاه است و هم از برخاستن آن مطلع.

قلب انسان سالک شاهد، می‏تواند در سایه صفا و تهذیب روح به جایی برسد که جز اراده حق چیزی بر فراز آن ننشیند و این کار از عمل صالح و ایمان برمی‏خیزد، نه از راه علم صرف و بحث‏های مدرسه.

البته علم‏های حصولی، عقل نظری را نیرومند می‏کند اما آن اثر را در جان انسان نمی‏گذارد که بتواند اسرار ملکوت را ببیند و جز حق چیزی را نخواهد و بجایی برسد که هر چه خواست، خداوند آن را انجام دهد؛ این خصوصیت فقط محصول تزکیه روح است، که محصول علم صایب و عمل صالح و اخلاص تام است.

رفتار رسول‏الله ‏صلی الله علیه و آله و سلم با شاگردانش بدین گونه بود که نخست آنان را در مسجد و در حوزه درس به کتاب و حکمت آشنا می‏کرد و در هنگام عمل، آنها را به دنبال خود وادار به کوشش می‏کرد، تا در عمل به حضرت رسول اکرم ‏صلی الله علیه و آله و سلم اقتدا کنند. آن حضرت نیز ناظر نحوه اعمال آنها بود هر نقصی را که در آن مشاهده می‏کرد به خاطر می‏ سپرد و آن را در مسجد، یا حوزه دیگری که به منظور تعلیم کتاب و حکمت تشکیل می‏شد، تذکر می‏داد. مثلاً سرّ عدم موفقیت اصحاب را در جنگ و یا غیرجنگ گوشزد می‏نمود، تا با پرهیز از نقاط وهن‏ آمیز به هدف برسند. اصحاب آن حضرت نیز پس از توجه به رهنمودهای آموزنده، به تصحیح موارد عیبْ و تکمیل موارد نقص مبادرت می‏کردند تا به هدف می‏رسیدند.

قرآن کریم وقتی سیره تهذیب و تزکیه و تعلیم رسول‏ الله‏ صلی الله علیه و آله و سلم را بیان می‏ کند، می‏ فرماید: (هذا بیان للنّاس)[2] یعنی این روش خاص، نحوه بینش و منش رسول اکرم ‏صلی الله علیه و آله و سلم است، یعنی آن حضرت فقط به تعلیم فکری صحابه اکتفا نمی‏کرد، بلکه راه‏های عملی را هم، با عمل کردن خود نشان آنها می‏داد، لذا خدای متعالی در قرآن، رسول الله را اولین مفسّر و مبیّن معرفی کرده فرمود: (وأنزلنا إلیک الذّکر لتبیّن للنّاس ما نزّل إلیهم).[3]

از آن جایی که در قرآن هم مسائل علمی مطرح است و هم مسائل عملی، تو ای پیامبر گرامی! مسائل علمی را به عنوان یک مدرّس، برای آنها حل کن و مسائل عملی را به عنوان یک ولی مرشد، با عمل کردن برای آنان تشریح نما، تا هم از جهت نظر آگاه شوند و هم از جهت عمل رشد یابند.

درباره پیروان وحی و متمرّدان از آن نیز فرمود: (من یهد الله فهو المهتد ومن یضلل فلن تجد له ولیّاً مرشداً) آن کس را که خداوند هدایت کرد، حتماً راه یافته است و به مقصد می‏رسد و آن کس که عمداً خود را از مسیر هدایت الهی بیرون برد و به کیفر اضلال الهی مبتلا کرد، هرگز برای او سرپرستی ارشادکننده و به ‏مقصدرساننده نخواهی یافت؛ زیرا ولایتِ خاصِ خداوند، فقط شامل سالکان کوی حق می‏شود.

برگرفته ازکتاب،فطرت در قرآن صفحه 385 آیت الله جوادی املی

---

[1]   ـ بحارالانوار ، ج 25، ص 372.

 

[2] سوره آل عمران، آیه 138.

 

[3] سوره نحل، آیه 44.