ریشخند

امتحانی از جنس آتش...

فضایل انتظار امام زمان علیه السلام

چهار سوالی که از همه می پرسند...آیا جوابش را میدانید؟

اثر گناه آشکار

افسوس که عمری پی اغیار دویدیم

افسوس که عمری پی اغیار دویدیم

از یار بماندیم و به مقصد نرسیدیم

 

سرمایه ز کف رفت و تجارت ننمودیم

جز حسرت و اندوه متاعی نخریدیم

 

بس سعی نمودیم که بینیم رخ دوست

جانها به لب آمد رخ دلدار ندیدیم

 

ما تشنه لب اندر لب دریا متحیر

آبی به جز از خون دل خود نچشیدیم

 

ای بسته به زنجیر تو دلهای محبان

رحمی که در این بادیه بس رنج کشیدیم

 

رخسار تو در پرده نهان است و عیان است

بر هر چه نظر کردیم رخسار تو دیدیم

 

چندان که شب و روز به یاد تو نشستیم

از شام فراقت چه سحرگه ندمیدیم

 

تا رشته طاعت به تو پیوست نمودیم

هر رشته که به غیر ببستیم بریدیم

 

شاها به تولای تو در مهد غنودیم

بر یاد لب لعل تو ما شیر مکیدیم

 

ای حجت حق پرده ز رخسار بر افکن

کز هجر تو ما پیرهن صبر دریدیم

  

ما چشم به راهیم به هر شام و سحرگاه

در راه تو از غیر خیال تو رهیدیم

 

ای دست خدا دست برآور که ز دشمن

بس ظلم بدیدیم و بسی طعنه شنیدیم

 

شمشیر کجت راست کند قامت دین را

هم قامت ما را که ز هجر تو خمیدیم

 

شاها ز فقیران درت روی مگردان

بر درگهت افتاده به صد گونه امیدیم

 

اللهم عجل لولیک الفرج

کشیدن با دست و پای بسته روی خار ها

رحمتی به نام توبه

ضرب المثلی هست که می گوید: انسان جایز الخطاست.

معنای صحیح این ضرب المثل این است که انسان ممکن الخطاست وگرنه هیچ انسانی مجوز خطا ندارد

یعنی از روی طبیعتی که دارد ممکن است نفس حیوانی وی او را بفریبد

یا اینکه شیطانهای انسی و جنی او را ترغیب به سرپیچی از آفریننده مهربان کنند

البته فکر نکنید که شیطان می تواند انسان را مجبور به گناه کند

هرگز چنین نیست.

در آیات رحمانی قرآن از زبان شیطان اقراری نقل شده است که مربوط به روز قیامت است

در آنجا کسانی که اطاعت شیطان را نمودند او را سرزنش می کنند که چرا ما را در دنیا فریفتی  و ما را بیچاره نمودی.

شیطان در پاسخ ایشان چنین می گوید:

وَ قالَ الشَّیْطانُ لَمَّا قُضِیَ الْأَمْرُ إِنَّ اللَّهَ وَعَدَکُمْ وَعْدَ الْحَقِّ وَ وَعَدْتُکُمْ فَأَخْلَفْتُکُمْ وَ ما کانَ لِیَ عَلَیْکُمْ مِنْ سُلْطانٍ إِلاَّ أَنْ دَعَوْتُکُمْ فَاسْتَجَبْتُمْ لی‏ فَلا تَلُومُونی‏ وَ لُومُوا أَنْفُسَکُمْ ما أَنَا بِمُصْرِخِکُمْ وَ ما أَنْتُمْ بِمُصْرِخِیَّ إِنِّی کَفَرْتُ بِما أَشْرَکْتُمُونِ مِنْ قَبْلُ إِنَّ الظَّالِمینَ لَهُمْ عَذابٌ أَلیمٌ (22)

و چون کار (روز قیامت) تمام شود (و دوزخیان در جاى خود قرار گیرند) شیطان (بزرگ و ابلیس اوّل در خطابى به همه دوزخیان) گوید: همانا خداوند شما را وعده حق داد (وعده‏اى که همه تحقق یافت) و من شما را وعده دادم و تخلف کردم (همه خلاف درآمد) و مرا بر شما (در دنیا) هیچ تسلطى نبود جز آنکه شما را دعوت کردم و شما مرا اجابت کردید، پس مرا سرزنش نکنید و خود را سرزنش کنید و اینک من فریادرس شما نیستم و شما هم فریادرس من نیستید، من به اینکه پیش از این مرا شریک طاعت خدا کردید کافرم؛ همانا ستمکاران را عذابى دردناک است.[1]

آری این انسان است که دعوت شیطان را پاسخ می دهد و او را بر خویشتن مسلط می کند وگرنه شیطان قدرتی بر جهنمی نمودن کسی ندارد. او فقط کارهای زشت را در نظر انسانها زیبا نمایش می دهد و این انسان ها هستند که با اختیار خود به دنبال او می روند.

إِنَّ الَّذینَ ارْتَدُّوا عَلى‏ أَدْبارِهِمْ مِنْ بَعْدِ ما تَبَیَّنَ لَهُمُ الْهُدَى الشَّیْطانُ سَوَّلَ لَهُمْ وَ أَمْلى‏ لَهُمْ[2]

کسانى که بعد از روشن شدن هدایت براى آنها، پشت به حق کردند، شیطان اعمال زشتشان را در نظرشان زینت داده و آنان را با آرزوهاى طولانى فریفته است![3]

 در این صورت است که چنانچه انسان قدرت کنترل نفس حیوانی خود را نداشته باشد

و فطرت خودش را سرکوب نموده باشد به منجلاب گناه افتاده و شیطان سوار بر او می شود و به هر جا که می خواهد می راند.

اینجاست که باید انسان به خود آید و از سواری دادن به شیطان پشیمان گردد

بنده همان به که ز تقصیر خویش روی به درگاه خدا آورد---ورنه سزاوار خداوندیش کس نتواند که به جا آورد

چنانچه بنده از خدای خود شرمگین و خجلت زده شد و به سوی او بازگشت نمود و از دری که خدای مهربان برایش باز نموده است، وارد شد، لطف الهی شاملش شده است که توانسته است شیطان را از دوش خود پیاده نموده و خدای آمرزنده را به قلب خویش وارد کند.

چنانچه بنده ای غفلت نکرد و از این لطف الهی استفاده نمود یقین کند که خدای متعال گناهش را  خواهد آمرزید که مولایمان چنین فرمود:

مسعودى مى‏گوید: امیر مؤمنان (ع) فرمود: هر کس توبه کند خداوند توبه‏اش را مى‏پذیرد، و اعضا و جوارح او مأمور مى‏شوند که گناهانش را بپوشانند، و سرزمین‏هایى که در آن معصیت کرده است مأمور مى‏گردند که گناهانش را کتمان کنند( و روز قیامت بر علیه او شهادت ندهند.)، و فرشتگان مراقبش آنچه را که بر ضدّ او نوشته‏اند از یاد مى‏برند.[4]

و چه چیزی از این بهتر و بالاتر

حال آیا کسی که با وجود این باب لطف الهی باز هم کوتاهی کند و توبه نکند در پیشگاه الهی عذری خواهد داشت؟

---

[1] ترجمه آیت الله مشکینی

[2] سوره محمد آیه (25)

 

[3] ترجمه آیت الله مکارم شیرازی

[4] ثواب الأعمال و عقاب الأعمال / ترجمه انصارى ؛ ص345

 

اوه عجب لباسی پوشیده

خودت رو ذلیل نکن

بعضیها آنقدر خودشون رو کوچک می کنند که حاضرند حتی در مقابل دشمن قسم خورده شون هم کوتاه بیایند و بگویند و بخندند و به کلی برای بدست آوردن خواسته شون همه چیز رو زیر پا بگذارند و آخر کار هم با دستهایی درازتر از پا برگردند. غافل از اینکه امام علی علیه السلام فرمودند:

خودتو که نمی تونی گول بزنی؟ می تونی؟

اگه فکر می کنی خدا خیلی دوستت داره ببین خدارو چقدر دوست داری و چقدر براش ارزش می گذاری.

وقتی یکی که خیلی دوستت داره صدایت می زنه چه می می کنی؟ همین طور بی خیال می نشینی و می گی من دوستت دارم؟

فکر می کنی طرف مقابل به حرف تو نگاه می کنه یا هم به کردار تو هم نگاه می کنه؟

حالا اگه مثلا  خدای مهربون برای خیر خواهی خودمون، توی سوره نور آیه 31 به خانم ها و آقایان گفت چه طوری بپوشند و چگونه راه روند و ...؟

آیا حرفش رو گوش می دهیم یا فقط می گوییم خدایا ما فقط دوستت داریم و کاری به این حرفها نداریم.

یا اگه صدا زد و گفت: بنده های خوبم بیایید ملاقات خصوصی و با من حرف بزنید و نماز بخونید.

آیا ما گوش می دهیم یا ...

فقط یادمون باشه که :

قابل توجه خانم ها یی که می خواهند اذیت نشوند.

 

این را  با یقین می گویم که هیچ  آدم با شخصیت و مومنی دنبال هوسبازی و چشم چرانی نیست اما آدم های هوس ران که توان کنترل چشم خود شون را هم ندارند با نگاه هوس آلود به خانم هایی که ظاهر پوشیده ای ندارند نگاه می کنند و فکرشون هم اینه که لابد این خانم ها که این جوری آرایش کردند و موهاشون رو افشون کردند دلشون می خواهد جلب توجه و نگاه ما را بکنند و این میشه که با این تفکر می آیند سراغ این جور از خانم ها اما غافل از اینکه بعضی از این خانم ها قصد جلب توجه ندارند و فقط می خواهند خوشگل باشند و از اون جایی که خوش تیپ بودن هم گناه نیست  با این تیپ از خونه می زنند بیرون.

غافل از اینکه افراد شهوت ران دیگه قلب شما رو نمی خونند که ببینند قلب کدام خانم پاکه و کدام خانم  قلبش مریضه؟

و در نتیجه شروع به مزاحمت این جور از خانم ها می کنند...

 

 آره خواهرای خوبم و برادر های با غیرتم

اینجاست که آفریننده و خالق ما وارد عمل شده و با یک دستور العمل ساده برای همیشه شر این افراد شهوت پرست را از سر شما عزیزان کم می کند.

توی سوره نور آیه 59 ،بهترین فرد را مامور می کنه که این پیام را برای اذیت نشدن شما بیاورد.

 

خدایا واقعا که همه احکامت یک مصلحتی داره.

دایره حق

اینکه انسان فقط حرف حق بزنه و در مقام عمل خلاف حق عمل کنه، کار سختی نیست. مهم اینه که انسان در مقام عمل پایبند به سخن حق باشد و گرنه حرف زدن و شعار دادن که کاری نداره.اینکه انسان به کسی قو لی بدهد و  سر قولش بماند مهم است.

این  حدیث زیبا از امیرالمومنین علیه السلام را آویزه گوشمون کنیم که فرمودند:

خریدمقدس

رهبرانقلاب:
تولید داخلی باید به عنوان یک مسئله مقدس شناخته شود/جنسی که مشابه داخلی دارد مطلقا نباید وارد شود/فروش و مصرف کالای خارجی به عنوان یک ضدارزش تلقی شود مگر آنجا که مشابهش نیست.

بگو و مگو را ول کن تا زندگی شیرینی داشته باشی

خدا نکنه اگر سوء تفاهمی با کسی پیش اومد، آدم سوار خر شیطون بشه و دیگه پایین نیاید و پاش رو توی یک لنگه کفش کنه و بگه: مرغ فقط یک پا داره و بخواهد حرف خودش رو به کرسی بنشونه

آره عزیزان اینجاست که شروع جنگ و جدال لفظی هست و خدای ناکرده به جاهای باریکی ختم میشه

در حالی که آدم می تونه در برابر خواهر یا برادر دینی اش،  یک کم پا را روی نفس خودش بگذاره و اگر چه حق هم با هاش باشه کوتاه بیاد و بگو و مگو را به پایان برسونه

این طوری توی چشم بقیه هم به بزرگی و بزرگ منشی، یاد میشه و زندگی گوارایی نصیبش خواهد شد.

و چه زیبا فرمودند که:

 

 

 

 

 

آفرین بر حسد-.سخنی زیبا پیرامون مریضی حسادت

- نقش ویرانگر حسد در زندگى انسانها.

درس مهمى که از داستان برادران یوسف مى ‏آموزیم این است که چگونه حسد مى ‏تواند آدمى را تا سر حد کشتن برادر و یا تولید درد سرهاى خیلى شدید براى او پیش ببرد و چگونه اگر این آتش درونى مهار نشود، هم دیگران را به آتش مى ‏کشد و هم خود انسان را.

اصولا هنگامى که نعمتى به دیگرى مى ‏رسد و خود شخص از او محروم میماند، چهار حالت مختلف در او پیدا مى‏ شود.

نخست اینکه

ای کاش من هم یک پاسدار بودم...

السلام علیک یا اباعبد الله

تخم هوس رانی

یک دوست نابینا دارم

دو تا بچه داره –یک پسر و یک دختر-

دو تا بچه اش هم نابینا هستند

خواهرش هم نابیناست

اما با وجود محرومیت از چشم حافظ قرآنند

آنقدر هم ارتباط خوبی با خدا دارند که آدم به حال خودش افسوس می خورد

یکی از اینها با همین چشم های نابینا موفق به تحصیلات عالیه هم شده

طریقه درس خوندنش هم اینه که باید منتظر بماند تا کسی پیدا شود و از روی کتاب با صدای بلند بخواند تا او گوش دهد

بعضی وقت ها آدم با خودش فکر می کنه

چه دختران و پسرانی هستند که با وجود بهره مندی از نعمت چشم

نه تنها از این نعمت بزرگ الهی در راه کسبب علم و کمالات بهره نمی گیرند

بلکه همین چشم را در راه طغیان و هوس رانی های حیوانی و سیر ناشدنی خود به کار می گیرند

و حال این ها چقدر بد خواهد بود در روز قیامت

وقتی می بینند آدم های به ظاهر نابینا به چه مقامات و کمالاتی رسیدند

و اینهایی که به ظاهر بینا بودند از در ک این درجات معنوی محروم شده اند

بعضیها هم در صحرای محشر نابینا محشور می شوند و زبان به اعتراض می گشایند که خدایا:

قالَ رَبِّ لِمَ حَشَرْتَنی‏ أَعْمى‏ وَ قَدْ کُنْتُ بَصیراً (125)

مى‏گوید: «پروردگارا! چرا نابینا محشورم کردى؟! من که بینا بودم!» (125)

قالَ کَذلِکَ أَتَتْکَ آیاتُنا فَنَسیتَها وَ کَذلِکَ الْیَوْمَ تُنْسى‏ (126)

 مى‏فرماید: «آن گونه که آیات من براى تو آمد، و تو آنها را فراموش کردى؛ امروز نیز تو فراموش خواهى شد!» (126)

وَ کَذلِکَ نَجْزی مَنْ أَسْرَفَ وَ لَمْ یُؤْمِنْ بِآیاتِ رَبِّهِ وَ لَعَذابُ الْآخِرَةِ أَشَدُّ وَ أَبْقى‏ (127)

و این گونه جزا مى‏دهیم کسى را که اسراف کند، و به آیات پروردگارش ایمان نیاورد! و عذاب آخرت، شدیدتر و پایدارتر است! (127)

آری وقتی چشمهای خدادادی را در راه هوی و هوس به کار بستیم

و با آنها به آیات الهی نگاه ننمودیم

وقتی مراکز فساد را دیدیم ولی مساجد و مراکز عبادی را ندیدیم

چه اعتراضی داریم که خدایا چرا مارا کور محشور کردی؟

 

مسجدی در رختخواب

بهترین دوست ...از دستش ندهید

شما از کدام

دسته از افراد هستید ؟ از آنهایی که دوست دارند فقط از آنها تعریف بشود؟

بعضیها اینطورند و هیچگاه نمی خواهند کسی از آنها عیب و ایرادی بگیرند

و کلا عاشق تعریف و تمجیدند.

فکر می کنید این روش خوبی است که انسان از عیوب خودش بی خبر باشه و دلش به تعریف و تمجید دیگران خوش باشه؟

فکر کنید توی دست شما یک عدد سنگ باشه و همه دوستان شما به شما بگویند طلاست.

آیا این گفته دوستان شما واقعیت را تغییر می دهد؟

قطعا نه ؟

فقط سخنی گفته شده که شما خوشتان آید

البته آدم باید جنبه اش را داشته باشه و عیب کسی را جلوی دیگران به او تذکر ندهد

بلکه به صورت پنهانی و خصوصی گفته شود تا آبروی فرد مقابل هم حفظ شود.

به هر حال این را بدانید که دوستی به درد شما می خورد که عیب های شما را به شما بگوید تا شما

با فهمیدن عیب هایتان آنها را اصلاح کنید

در واقع چنین دوستی مثل آینه است که لکه کثیفی را در صورت شما نشان می دهد

شما از کار آینه ناراحت نمی شوید بل

که خوشحال هم می شوید که آینه ای داشتید که عیب شمارا قبل از اینکه دیگران بفهمند به شما

نشان داد تا شما اصلاحش کنید

بنابراین شما هم از داشتن چنین دوستی خوشحال باشید.

هشدار پیامبر به پدران و مادران آخرالزمان

اصول زندگی بعضی از آدم ها خوراک است و پوشاک ومسکن

یعنی به کلی بی خیال عالم انسانیت و رشد در کمالات معنوی شده اند

همان چیزی که دنیای امروز تشنه آن است و خودش هم نمی داند به دنبال چه می گردد

عجیب اینکه به جای صاف و صیقلی کردن هرچه بیشتر این آینه خدادادی که نامش فطرت است آن را زیر علاقه های پر زرق و برق دنیوی دفن می کند به گونه ای که از آن صدایی هم بر نیاید

عجیب تر اینکه کار انسان به جایی می رد که نه تنها خودش را بلکه فرزندان خودش را نیز از این فطرت الهی دور نگه می دارد وحتی از عمل بر طبق آن نهی و جلوگیری می کند

گاهی می شود که فرزندی  با کارهای خلاف پدرش مخالفت می کند زیرا صفای روحی فرزند هنوز آلوده به تعلقات دنیوی نشده است، اما همین پدر که نام مسلمانی را به یدک می کشد با فرزند خود مخالفت می کند  بلکه او پسر خود را از عمل به دین منع می کند

مگر انسان در دنیا چقدر نیاز دارد که حاضر می شود از هر راه حلال یا حرامی زندگی خود را بچرخاند

این جاست که انسان به یاد هشدار پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله می افتد:

روزی پیامبر اکرم (صلوات الله علیه و آله و سلم) از کوچه ای می‌گذشتند. نگاه مبارکشان به گروهی از کودکان افتاد که در حال بازی بودند. پیامبر در همان حال فرمودند: «وای بر احوال فرزندان آخرالزمان از دست پدرانشان»

اصحابی که حضور داشتند از پیامبر سئوال کردند: یا رسول الله پدرانشان مشرک اند؟

پیامبر اسلام فرمودند: «نه بلکه پدران مؤمن و مسلمان دارند.»

اصحاب پرسیدند پس علت تأسف شما چیست؟

پیامبر فرمودند: پدران و مادران آخرالزمان بیشتر توجه خود را صرف برآوردن نیازهای مادی فرزندان خود نموده و از تربیت دینی آن‌ها غافلند. برخی از آن‌ها چیزی از واجبات و فرائض را به فرزندانشان نمی‌آموزند و اگر فرزندی شخصاً برای یادگرفتن احکام اقدام نمود او را از این کار باز می‌دارند و به بهره‌ی بسیار اندکی از دنیا برای آن‌ها راضی می‌شوند.

آنگاه پیامبر فرمودند: «من از آن‌ها بیزارم و آن‌ها نیز از من بیزارند.»[1]

به نظر شما آیا دنیا ارزش این را دارد که به خاطر علاقه به آن قلب مقدس ترین و پاک ترین محبوب خدای عزیز را به درد آوریم.

---

[1] بحارالانوار، ج ۲۳، ص ۱۱۴.

 

تکبر و غرور بیش از اندازه با انسان چه می کند؟

عده ای آنقدر متکبر و مغرور و جسورند که همه چیزز را زیر پا می گذارند و حاضرند همه چیز و همه کس را مسخره کنند. گروهی از افراد نادان نیز سخنان پیامبر اکرم  صلی الله علیه و آله و خود حضرت را مسخره می کردند و  با انکار قیامت و زنده شدن مردگان می گفتند:

وَ قالَ الَّذینَ کَفَرُوا هَلْ نَدُلُّکُمْ عَلى‏ رَجُلٍ یُنَبِّئُکُمْ إِذا مُزِّقْتُمْ کُلَّ مُمَزَّقٍ إِنَّکُمْ لَفی‏ خَلْقٍ جَدیدٍ (7)سباء

و کسانى که کفر ورزیدند (به یکدیگر) گفتند: آیا شما را بر مردى راهنمایى کنیم که به شما خبر مى‏دهد که آن گاه که (در زیر خاک) به کلّى متلاشى شدید حتما (در جهانى دیگر) در آفرینشى نو ظهور خواهید کرد؟!

در آیه بعد حالت مشرکان راچنین وصف می کند . چون در نظر کفار زنده شدن اجساد بعد از فنا و پوسیدن، امرى عجیب بوده، آن قدر عجیب بوده که به نظرشان هیچ عاقلى به خود اجازه نمى‏دهد که چنین سخنى بگوید، مگر آنکه بخواهد مردم را دچار اشتباه و ضلالت کند، و منافع آنان را تصاحب کند، و اگر چنین منظورى در کار نباشد، چطور یک فرد عاقل مطلب به این روشنى را نمى‏فهمد؟ و نمى‏داند که بدن پوسیده دو باره زنده نمى‏شود.[1]

قرآن سخن این کافران را که در مورد حضرت سخن می گفتند، چنین بیان می کند:

أَفْتَرى‏ عَلَى اللَّهِ کَذِباً أَمْ بِهِ جِنَّةٌ بَلِ الَّذینَ لا یُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ فِی الْعَذابِ وَ الضَّلالِ الْبَعیدِ (8)

آیا او بر خدا دروغ بسته یا به نوعى جنون گرفتار است؟!» (چنین نیست)، بلکه کسانى که به آخرت ایمان نمى‏آورند، در عذاب و گمراهى دورى هستند (و نشانه گمراهى آنها همین انکار شدید است)

چون مساله در نظرشان محال مى‏نموده، لذا امر رسول خدا (ص) را که مدعى قیامت است، دایر بین دو چیز دانستند: یکى افتراء بستن به خدا، و دیگرى دیوانگى. آن وقت از یکدیگر مى‏پرسند: که به نظر شما این مرد کدام یک از این دو انحراف را دارد، آیا به خدا افتراء مى‏بندد، تا به اغراض خود برسد، و یا آنکه دیوانه است؟

و معناى آیه این است که: آیا به نظر شما این مرد عاقل است؟ و عالما و عامدا به خدا افتراء مى‏بندد؟ و دم از بعثت و قیامت مى‏زند؟ و یا آنکه به نوعى جنون مبتلا شده؟ و آنچه مى‏گوید بدون فکر مستقیم است؟

" بَلِ الَّذِینَ لا یُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ فِی الْعَذابِ وَ الضَّلالِ الْبَعِیدِ"

در این جمله سخن کفار را رد مى‏کند، و از تردیدى که ایشان کردند، که آیا چنین است یا چنان، اعراض نموده، حاصلش این است که: این مرد نه به خدا افتراء مى‏بندد، و نه دچار جنون شده، بلکه این کفار در عذابى قرار گرفته‏اند که به زودى برایشان ظاهر مى‏شود، و چون اهل عذاب شده‏اند، از حق دور گشته‏اند، و در ضلالتى دور قرار گرفته‏اند، آن قدر دور که به این زودیها نمى‏توانند حق را تعقل کنند، و به آن ایمان بیاورند.

و اگر در جمله‏" بَلِ الَّذِینَ لا یُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ ..."، با اینکه مى‏توانست بفرماید:" بل هم فى العذاب و الضلال البعید" به جاى ضمیر، نام آنان را مجددا ذکر کرده، براى این است که به علت وقوعشان در عذاب و ضلالت آنان اشاره نموده، و بفرماید علت آن این است که به آخرت ایمان ندارند.[2]

أَ فَلَمْ یَرَوْا إِلى‏ ما بَیْنَ أَیْدیهِمْ وَ ما خَلْفَهُمْ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ إِنْ نَشَأْ نَخْسِفْ بِهِمُ الْأَرْضَ أَوْ نُسْقِطْ عَلَیْهِمْ کِسَفاً مِنَ السَّماءِ إِنَّ فی‏ ذلِکَ لَآیَةً لِکُلِّ عَبْدٍ مُنیبٍ (9)

آیا به آنچه پیش رو و پشت سر آنان از آسمان و زمین قرار دارد نگاه نکردند (تا به قدرت خدا بر همه چیز واقف شوند)؟! اگر ما بخواهیم آنها را (با یک زمین‏لرزه) در زمین فرومى‏بریم، یا قطعه‏هایى از سنگهاى آسمانى را بر آنها فرومى‏ریزیم؛ در این نشانه‏اى است (بر قدرت خدا) براى هر بنده توبه‏کار[3]

«این آیه کفار را اندرز مى‏دهد، و تهدید مى‏کند، و این عملشان را که آیات خدا را تکذیب کرده، و رسول خدا (ص) را استهزا کردند، جرمى بسیار بزرگ دانسته، و ایشان را نسبت به ارتکاب آن جرى و جسور مى‏خواند.

 منظور از جمله‏" ما بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَ ما خَلْفَهُمْ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ ..." این است که بفرماید: آسمان و زمین ایشان را از جلو و عقب احاطه کرده، هر جا که نظر کنند آسمانى مى‏بینند، که بر سرشان سایه افکنده، و زمینى که روى آن هستند، نه از طرف بالا مى‏توانند بگریزند، و نه از طرف پایین." إِنْ نَشَأْ نَخْسِفْ بِهِمُ الْأَرْضَ أَوْ نُسْقِطْ عَلَیْهِمْ کِسَفاً مِنَ السَّماءِ"- یعنى آسمان و زمینى که از بالا و پایین ایشان را احاطه کرده، با تدبیر ما مى‏گردند، و اداره مى‏شوند، و منقاد و مسخر ما هستند، اگر ما بخواهیم زمین دهن باز کرده، ایشان را در خود فرو مى‏برد، و همه آنان را بدین وسیله هلاک مى‏کنیم، و یا آنکه قطعه‏اى از آسمان را بر سرشان مى‏کوبیم، و نابودشان مى‏سازیم. پس چرا از این حرفها دست بر نمى‏دارند؟

" إِنَّ فِی ذلِکَ لَآیَةً لِکُلِّ عَبْدٍ مُنِیبٍ"- یعنى در آنچه گفته شد (از احاطه آسمان و زمین بر انسانها، و اینکه آن دو به تدبیر ما اداره مى‏شوند، و همواره به فرمان مایند، اگر فرمان به زمین‏دهیم ایشان را در خود فرو مى‏برد، و اگر به آسمان فرمان دهیم قطعه‏اى از آن بر سرشان مى‏افتد، و هلاکشان مى‏کند) خود آیتى است که براى هر بنده‏اى که بخواهد به خود آید و به خدایش برگردد بس است، و اگر این مردم به اینگونه امور بى اعتنایى مى‏کنند، و بر تکذیب این آیات جسورانه اقدام مى‏نمایند، جز بدین جهت نیست که ایشان مغرور و متکبرند، و روح سرکششان اجازه به ایشان نمى‏دهد که در برابر خدا تسلیم شده، و توبه نموده، به اطاعت او برگردند.»[4]

 

---

[1] ترجمه تفسیر المیزان، ج‏16، ص: 541

 

[2] ترجمه تفسیر المیزان، ج‏16، ص: 541

[3] ترجمه آیت الله مکارم شیرازی

[4] ترجمه تفسیر المیزان، ج‏16، ص: 542

 

ثواب مداومت در رفتن به مسجد

 

اصبغ بن نباته از امیر المؤمنین علیه السّلام روایت کرده است: کسى که پى در پى (و در مواقع نمازهاى واجب) به مسجد مى‏رود، یکى از این هشت موهبت نصیب او خواهد شد:[1]

1. برادر مؤمنى که در راه خدا به او فایده رساند؛

باور کنید اگر انسان در این زمانه که به کسی نمی تواند اعتماد کند  دست کم در مسجد می تواند کسانی را پیدا کند که خدا و پیغمبر سرشون بشه و برای زندگیشون حساب و کتابی داشته باشند و قابل اعتماد باشند.

در بخش بعدی حدیث حضرت علی می فرمایند:

2. دانش مفیدى که او را به حق رهنمون گردد؛

بالاخره توی مسجد یک حدیث یا آیه ای از آیه های زندگی بخش قرآن به گوش شما خواهد خورد که هم به درد دنیای شما می خوره و هم به درد سرای جاودان شما.

3. آیت آشکارى که او را به کار آید؛

آیه ای از قرآن به گوشتان بخورد که کلید قفل های زندگی شما باشد.

4. رحمتى که از حضرت حق انتظار داشته، مى‏رسد؛

مسجد خانه ی خدا در زمین است و کسی که مهمان خانه خدا بشود قطعا لطف و و توجه و رحمت خدای مهربان و مهر ورز قرار خواهد گرفت.

 5. سخن حکمت آمیزى که او را از کارهاى نکوهیده باز دارد؛

گاهی انسان در زندگی روزمره چنان غرق شده که برخی عادتهای خودش را که ریشه درستی ندارد را صحیح و درست می داند گاهی انسان پای سخن اهل دلی می نشیند و از او سخن حکمت آموزی می شنود که جلوی خیلی کارهای زشت او را خواهد گرفت.شما اگر آمار بگیرید بیشتر خلافکار ها کسانی هستند که اهل مسجد و حسینیه و منبر و قرآن نبوده اند و هم خود را بیچاره کرده اند و هم اطرافیان و هم جامعه خود را. البته نمی خواهیم بگوییم همه مسجدی ها فرشته اند اما باور کنید آرامشی که مسجد به شما می دهد شما را شبیه فرشته ها خواهد کرد.

6. سخن هدایت اثرى که او را به کارهاى خیر راهنمائى کند؛

باز هم سخن از حرف درست و حسابی و دارای بار مثبت و هدایت کننده است. گویا سخن هدایت منحصر در مسجد است. البته امروزه از راه های فراوانی می شود به سخنان حکمت آموز و هدایت کننده دست یافت اما سخنی که به صورت مستقیم و بدون واسطه و از دهان گوینده ای خارج شود قطعا اثر قویتر و ماندگارتر و سازنده تری خواهد داشت.

7. ترک گناه از بیم الهى؛

وقتی انسان در منزل خود وضو می گیرد و به سوی مسجد حرکت می کند باید به یاد روزی بیافتد که از قبر خود خارج خواهد شد و وقتی در صفوف نماز می ایستد به یاد وقتی بیافتد که در صحرای قیامت در پیشگاه الهی مشغول جواب دادن حساب اعمال خویش است و وقتی به سوی خانه باز می گردد باید تصور کند که حساب و کتاب الهی تمام شده و تکلیف وی مشخص شده و باید به سمت بهشت روانه شود یا به سوی عذابی دردناک. قطعا اگر کسی با مسجد مانوس بود و هماره به یاد حساب و کتاب الهی بود گناهان را ترک خواهد کرد.

 8. ترک گناه بخاطر شرم.

گاهی انسان باید خود را جزء گروه خوبان قرار دهد. این کار به مرور روحیه شخص را شبیه ایشان خواهد نمود و کم کم به صفات زیبای خوبان نیز آراسته خواهد شد. در چنین محیطی اگر نفس سرکش انسان نیز بخواهد وی  را بفریبد شرم و حیای از مردمی که ما را به نیکی و خیر می شناسند جلوی کار های زشت و گناه آلود را خواهد گرفت.انشاالله.

 

 

---

[1]  ابن بابویه، محمد بن على، پاداش نیکیها و کیفر گناهان / ترجمه ثواب الأعمال - قم، چاپ: اول، 1381ش.

 

مثل ابر