[ﭼﺮﺍ ﺷﻜﻢ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻟﺒﺎﺱ، ﺯﻳﭗ ﻭ ﺩﻛﻤﻪ ﻧﺪﺍﺭﺩ؟ ]
ﺑﺮﺧﻰ ﺍﺯ ﻧﺎﺩﺍﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﺪﺭﻭﻍ ﺩﻋﻮﻯ ﻛﻠﺎﻡ ﻭ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ، ﺍﺯ ﺳﺮ ﻛﻢ ﻣﺎﻳﮕﻰ ﻭ ﻛﻮﺗﻪ ﺍﻧﺪﻳﺸﻰ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ: ﭼﻪ ﻣﻰ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺷﻜﻢ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﺒﺎ ﻭ ﺑﺎﻟﺎﭘﻮﺵ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﭘﺰﺷﻚ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻛﺮﺩ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﻭ ﺩﺭﻭﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﺭﺳﺘﻰ ﺑﺒﻴﻨﺪ، ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ؟ ﺯﻳﺮﺍ ﭘﺰﺷﻚ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺩﻟﺎﻟﺘﻬﺎ ﻭ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻳﻴﻬﺎﻯ ﻧﺎﻗﺺ؛ ﭼﻮﻥ: ﻧﻈﺮ ﺩﺭ ﺑﻮﻝ ﻭ ﻣﻌﺎﻳﻨﻪ ﻭ ﻟﻤﺲ ﻋﺮﻕ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻣﻮﺭ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺁﻣﻴﺰ ﻭ ﻧﺎﺩﺭﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﻰ ﭘﺮﺩﺍﺯﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ [ﻭ ﻋﺪﻡ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺻﺤﻴﺢ] ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﺑﻪ ﻣﺮﮒ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻣﻨﺘﻬﻰ ﺷﻮﺩ. ﺍﻳﻦ ﺟﺎﻫﻠﺎﻥ ﻧﻤﻰ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﭘﻨﺪﺍﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻰ ﺷﺪ، ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ، ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﻫﺮﺍﺱ ﻭ ﺩﻟﻬﺮﻩ ﺍﻯ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﻏﺮﻭﺭ ﺑﻘﺎ ﻭ ﺳﻠﺎﻣﺖ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺭﻃﻪ ﺳﺮﻣﺴﺘﻰ ﻭ ﺧﻮﺷﮕﺬﺭﺍﻧﻰ ﻣﻰ ﻛﺸﺎﻧﻴﺪ، ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻰ ﮔﺸﺖ ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻌﺎﺕ ﺷﻜﻢ ﺗﺮﺷﺢ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺳﺮﺍﺯﻳﺮ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺑﻴﺪﺍﺭﻯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻢ ﺯﻧﺪ ﻭ ﻓﺎﺳﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. ﻧﻴﺰ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺷﺤﺎﺕ، ﻟﺒﺎﺱ ﻭ ﺁﺭﺍﺳﺘﮕﻰ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻣﻰ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻞ، ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﻰ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﻣﻌﺪﻩ ﻭ ﻛﺒﺪ ﻭ ﻗﻠﺐ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﻣﺸﺨّﺼﻰ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﻛﺎﺭ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ. ﺍﮔﺮ ﺷﻜﻢ ﺷﻜﺎﻓﻰ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﺩﺭﻭﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﮕﺮﺩ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺮﺳﺪ، ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺳﺮﺩﻯ ﺩﻣﺎﻯ ﺧﺎﺭﺝ ﺑﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺑﺪﻥ ﺭﺍﻩ ﻣﻰ ﻳﺎﻓﺖ. ﺑﺎ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﺑﺪﻥ ﺩﺭ ﻣﻰ ﺁﻣﻴﺨﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻌﺎﺩﻝ ﺧﺎﺭﺝ ﻣﻰ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻛﺎﺭ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺍﺣﺸﺎ ﻭ ﺩﺭﻭﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻰ ﺛﻤﺮ ﻣﻰ ﺷﺪ ﻭ ﺷﺨﺺ ﻫﻠﺎﻙ ﻣﻰ ﮔﺸﺖ. ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻰ ﺑﻴﻨﻰ ﺟﺰ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻩ، ﺗﻤﺎﻡ ﭘﻨﺪﺍﺭﻫﺎﻯ ﺧﻴﺎﻝ ﺍﻧﺴﺎﻥ، ﻧﺎﺻﻮﺍﺏ ﻭ ﺧﻄﺎﺳﺖ؟
-شگفتی های افرینش از زبان امام صادق ( علیه السلام ) یا : توحید مفضل
