آیا درسته که ما به بهانه دوستی و محبت به اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله کار های خیر را ترک کنیم. از جمله کمک به نیاز مندان و فراهم نمودن اسباب ازدواج دختر و پسر های جوانی که محبت اهل بیت توی دلشون جا گرفته و نیاز فطری و حلال خودشون را نمی توانند برآورده کنند؟یا کمک به مریضهایی که علاوه بر رنج بیماری باید ناراحت چگونگی تامین خرج دوا و در مان را هم تحمل کنند؟ یا هزار کار خیر دیگه که با مرگ دستمان از انجام آنها کوتاه خواهد شد و پول هایی که تلف شد یا اسراف شد و در راه رضای الهی مصرف نشد.
آیا درسته که بگوییم: ما اهل بیت را دوست داریم و به همین جمله بسنده کنیم و یا حداکثر برای ایشان مجلس عزا یا شادی بگیریم. مگر این عزیزان را خدا نفرستاد تا الگوی خدایی شدن ما باشند و ما را از خود های نفسانی جدا کنند و خدایی کنند.
چقدر زیبا فرمود امام رضا علیه السلام که:
