در آینه خوبان---پیامبر امین صلی الله علیه و آله در کلام امیر المومنین علیه السلام

 (نوشته‏ اند که این سخنرانى را در جمعه سوّم ایّام خلافت خود در سال 35 هجرى در روز جمعه ایراد فرمود)

1 شناخت خدا
ستایش خداوندى را سزاست که احسان فراوانش بر آفریده‏ها گسترده و دست کرم او براى بخشش گشوده است.
او را بر همه کارهایش مى‏ستاییم و براى نگهدارى حق الهى از او یارى مى‏طلبیم و گواهى مى‏دهیم جز او خدایى نیست.

2 ویژگى‏ هاى پیامبر صلّى اللّه علیه و آله و سلّم‏
و گواهى مى‏دهیم که محمّد صلّى اللّه علیه و آله و سلّم بنده و فرستاده اوست. او را فرستاد تا فرمان وى را آشکار و نام خدا را بر زبان راند. پس با امانت، رسالت خویش را به انجام رساند، و با راستى و درستى به راه خود رفت، و پرچم حق را در میان ما به یادگار گذاشت، هر کس از آن پیشى گیرد از دین خارج و آن کس که از آن عقب ماند هلاک گردد و هر کس همراهش باشد رستگار شود.
راهنماى این پرچم، با درنگ و آرامش سخن مى‏ گفت، و دیر و حساب شده به پا مى‏خاست، و آنگاه که بر مى‏خاست سخت و چالاک، به پیش مى‏رفت، پس چون در اطاعت او در آمدید، و او را بزرگ داشتید، مرگ او فرارسید و خدا او را از میان شما برد.
پس از او چندان که خدا خواهد زندگانى مى‏گذرانید تا آن که خدا شخصى را بر انگیزاند که شما را متّحد سازد، و پراکندگى شما را جبران نماید. «1» مردم! به چیزى که نیامده دل نبندید، و از آن که در گذشت مأیوس نباشید، که آن پشت کرده اگر یکى از پاهایش بلغزد، و دیگرى برقرار باشد شاید هر دو پا به جاى خود برگشته و استوار ماند.
3 تداوم امامت تا ظهور امام زمان علیه السّلام‏
آگاه باشید، مثل آل محمّد صلّى اللّه علیه و آله و سلّم چونان ستارگان آسمان است، اگر ستاره‏اى غروب کند، ستاره دیگرى طلوع خواهد کرد (تا ظهور صاحب الزمان علیه السّلام). گویا مى‏بینم در پرتو خاندان پیامبر صلّى اللّه علیه و آله و سلّم نعمت‏هاى خدا بر شما تمام شده و شما به آنچه آرزو دارید رسیده‏ اید.
شریف الرضی، محمد بن حسین، نهج البلاغة / ترجمه دشتى - ایران ؛ قم، چاپ: اول، 1379ش.

 

خدایا مرا به چه کسی وا می گذاری ...

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‏
 

مناجاتی زیبا از رسول مهربانی ها:

دعاى رسول خدا ص به هنگام بازگشت از طائف:
 «خداوندا، داد ناتوانى و بى‏ کسى و بى‏ ارج و قرب شدنم در میان مردم را از تو مى‏ خواهم. اى بخشاینده‏ ترین بخشایندگان، پروردگار ناتوانان تویى. و تویى پروردگار من. مرا به که مى‏ سپارى، به بیگانه‏ اى که روى ترش کرده به استقبالم آید، یا به دشمنى که خود، او را بر کار من قدرت و توان داده‏ اى؟
اگر تو را بر من خشمى نباشد، چه باک، بلکه عافیت تو براى من [از همه چیز] فراگیرتر است.
از آنکه خشم تو بر من فرود یا ناخشنودى‏ ات بر من لازم آید به نور روى تو که تاریکیها بدان روشن گردند و کار دنیا و آخرت به آن راست آید، پناه مى‏ برم. عذرخواهى از تو تا آنگاه که خشنود گردى، ضرورى است. و جز از سوى تو طاقت و توانى نیست.

«اللّهمّ إلیک أشکو ضعف قوّتى و قلّة حیلتى و هوانى على النّاس، یا أرحم الراحمین أنت ربّ المستضعفین و أنت ربّى، إلى من تکلنى إلى بعید یتجهّمنى أم إلى عدوّ ملّکته أمرى.
إن لم یکن بک علىّ غضب فلا أبالى و لیکن عافیتک هى أوسع لى، أعوذ بنور وجهک الّذى أشرقت له الظّلمات و صلح له أمر الدّنیا و الآخرة من أن تنزّل بى غضبک أو یحلّ علىّ سخطک، لک العتبى حتّى ترضى و لا حول و لا قوّة إلّا بک»