(نوشته اند که این سخنرانى را در جمعه سوّم ایّام خلافت خود در سال 35 هجرى در روز جمعه ایراد فرمود)
1 شناخت خدا
ستایش خداوندى را سزاست که احسان فراوانش بر آفریدهها گسترده و دست کرم او براى بخشش گشوده است.
او را بر همه کارهایش مىستاییم و براى نگهدارى حق الهى از او یارى مىطلبیم و گواهى مىدهیم جز او خدایى نیست.
2 ویژگى هاى پیامبر صلّى اللّه علیه و آله و سلّم
و گواهى مىدهیم که محمّد صلّى اللّه علیه و آله و سلّم بنده و فرستاده اوست. او را فرستاد تا فرمان وى را آشکار و نام خدا را بر زبان راند. پس با امانت، رسالت خویش را به انجام رساند، و با راستى و درستى به راه خود رفت، و پرچم حق را در میان ما به یادگار گذاشت، هر کس از آن پیشى گیرد از دین خارج و آن کس که از آن عقب ماند هلاک گردد و هر کس همراهش باشد رستگار شود.
راهنماى این پرچم، با درنگ و آرامش سخن مى گفت، و دیر و حساب شده به پا مىخاست، و آنگاه که بر مىخاست سخت و چالاک، به پیش مىرفت، پس چون در اطاعت او در آمدید، و او را بزرگ داشتید، مرگ او فرارسید و خدا او را از میان شما برد.
پس از او چندان که خدا خواهد زندگانى مىگذرانید تا آن که خدا شخصى را بر انگیزاند که شما را متّحد سازد، و پراکندگى شما را جبران نماید. «1» مردم! به چیزى که نیامده دل نبندید، و از آن که در گذشت مأیوس نباشید، که آن پشت کرده اگر یکى از پاهایش بلغزد، و دیگرى برقرار باشد شاید هر دو پا به جاى خود برگشته و استوار ماند.
3 تداوم امامت تا ظهور امام زمان علیه السّلام
آگاه باشید، مثل آل محمّد صلّى اللّه علیه و آله و سلّم چونان ستارگان آسمان است، اگر ستارهاى غروب کند، ستاره دیگرى طلوع خواهد کرد (تا ظهور صاحب الزمان علیه السّلام). گویا مىبینم در پرتو خاندان پیامبر صلّى اللّه علیه و آله و سلّم نعمتهاى خدا بر شما تمام شده و شما به آنچه آرزو دارید رسیده اید.
شریف الرضی، محمد بن حسین، نهج البلاغة / ترجمه دشتى - ایران ؛ قم، چاپ: اول، 1379ش.
