پاداش به خشم آوردن کافران
تفسیر: مشکلات مجاهدان بى پاداش نمى ماند
در آیه 120سوره توبه خدای متعال به مسلمان ها می گوید:" مردم مدینه و بادیه نشینانى که در اطراف این شهر که مرکز و کانون اسلام است زندگى مىکنند حق ندارند، از رسول خدا ص تخلف جویند" (ما کانَ لِأَهْلِ الْمَدِینَةِ وَ مَنْ حَوْلَهُمْ مِنَ الْأَعْرابِ أَنْ یَتَخَلَّفُوا عَنْ رَسُولِ اللَّهِ).
" و نه حفظ جان خود را بر حفظ جان او مقدم دارند" (وَ لا یَرْغَبُوا بِأَنْفُسِهِمْ عَنْ نَفْسِهِ).
چرا که او رهبر امت، و پیامبر خدا، و رمز بقاء و حیات ملت اسلام است، و تنها گذاردن او نه فقط پیامبر ص را به خطر مى افکند، بلکه آئین خدا و علاوه بر آن موجودیت و حیات خود مؤمنان را نیز در خطر جدى قرار خواهد داد.
در واقع قرآن با استفاده از یک بیان عاطفى، همه افراد با ایمان را به ملازمت پیامبر ص و حمایت و دفاع از او در برابر مشکلات تشویق مى کند، مى گوید:
جان شما از جان او عزیزتر، و حیات شما از حیات او با ارزشتر نیست آیا ایمانتان اجازه مى دهد او که پرارزشترین وجود انسانى است، و براى نجات و رهبرى شما مبعوث شده به خطر بیفتد، و شما سلامت طلبان براى حفظ جان خویش از فداکارى در راه او مضایقه کنید؟! مسلم است تاکید و تکیه روى مدینه و اطرافش به خاطر آن است که در آن روز کانون اسلام مدینه بود، و الا این حکم نه اختصاصى به مدینه و اطراف آن دارد و نه مخصوص پیامبر ص است.
این وظیفه همه مسلمانان در تمام قرون و اعصار است که رهبران خویش را همچون جان خویش، بلکه بیشتر گرامى دارند و در حفظ آنان بکوشند و آنها را در برابر حوادث سخت تنها نگذارند، چرا که خطر براى آنها خطر براى امت است.
سپس به پاداشهاى مجاهدان که در برابر هر گونه مشکلى در راه جهاد نصیبشان مى شود، اشاره کرده و روى هفت قسمت از این مشکلات و پاداشش انگشت مى گذارد و مى گوید:
" این به خاطر آن است که هیچگونه تشنگى به آنها نمى رسد" (ذلِکَ بِأَنَّهُمْ لا یُصِیبُهُمْ ظَمَأٌ)" و هیچ رنج و خستگى پیدا نمىکنند" (وَ لا نَصَبٌ".
" و هیچ گرسنگى در راه خدا دامن آنها را نمىگیرد" (وَ لا مَخْمَصَةٌ فِی سَبِیلِ اللَّهِ).
" و در هیچ نقطه خطرناک و میدان پر مخاطرهاى که موجب خشم و ناراحتى کفار است قرار نمى گیرند" (وَ لا یَطَؤُنَ مَوْطِئاً یَغِیظُ الْکُفَّارَ).
" و هیچ ضربهاى از دشمن بر آنها وارد نمى شود" (وَ لا یَنالُونَ مِنْ عَدُوٍّ نَیْلًا)" مگر اینکه در ارتباط با آن، عمل صالحى براى آنها ثبت مىشود" (إِلَّا کُتِبَ لَهُمْ بِهِ عَمَلٌ صالِحٌ).
و مسلما پاداش یک به یک آنها را از خداوند بزرگ دریافت خواهند داشت،" زیرا خدا پاداش نیکوکاران را هیچگاه ضایع نمى کند" (إِنَّ اللَّهَ لا یُضِیعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِینَ).***
" همچنین هیچ مال کم یا زیادى را در مسیر جهاد، انفاق نمى کنند" (وَ لا یُنْفِقُونَ نَفَقَةً صَغِیرَةً وَ لا کَبِیرَةً)" و هیچ سرزمینى را براى رسیدن به میدان جهاد و یا به هنگام بازگشت زیر پا نمىگذارند، مگر اینکه تمام این گامها، و آن انفاقها، براى آنها ثبت مى شود" (وَ لا یَقْطَعُونَ وادِیاً إِلَّا کُتِبَ لَهُمْ).
" تا سر انجام خداوند این اعمال را به عنوان بهترین اعمالشان پاداش دهد"" (لِیَجْزِیَهُمُ اللَّهُ أَحْسَنَ ما کانُوا یَعْمَلُونَ)
تفسیر نمونه ج8 185