صادق آل محمد صلی الله علیه و آله*** سال « تولید، دانش‌بنیان و اشتغال‌آفرین»1401

اَللّهُمَّ سُدَّ فَقْرَنا بِغِناکَ

خدایا ببند رخنه فقر ما را به وسیله دارائی خود

در دین مبین اسلام فقر به عنوان یک امر مطلوب، معرفی نشده است بلکه احادیث زیادی در مذمت فقر آمده است.

امام علیه السّلام به فرزند خود محمّد ابن حنفیّه (در نکوهش فقر و تنگدستى) فرموده است‏

اى پسرم من بر تو از تنگدستى مى ‏ترسم (که مبادا بر اثر بى‏چیزى دست طمع پیش مردم دراز کرده بداده خدا رضاء ندهى) پس از (شرّ) آن بخدا پناه بر که تنگدستى جاى شکست و کم بودى در دین است (چون تنگدستى بسا شخص را به خیانت و دروغ گفتن و خوارى و کمک نکردن از حقّ وادارد که اینها نقص در دین مى ‏باشد) و جاى سرگردانى خرد است (چون فقیر ناشکیبا راه راست گم کند و در کار خود عقلش حیران و اندیشه‏اش سرگردان شود) و موجب دشمنى است (چون مردم بى ‏چیز را دشمن دارند و از او دورى گزینند، یا بر اثر کردار ناپسندیده از قبیل خیانت و دروغگویى خدا دشمن او گردد یعنى او را از رحمتش بى ‏بهره نماید، یا آنکه بر اثر حسد و رشک بردن او دشمن مردم شود و از دوست و بیگانه بخشم آید، و در روایات از فقر و غناء هم مدح شده و هم ذمّ و هیچیک با دیگرى منافات ندارد چون موارد آنها گوناگون مى ‏باشد).[1]

امیر مومنان در حکمت 163نهج البلاغه، فقر را نابودى‏ دانسته و فرمودند:

فقر مرگ بزرگ است![2]

و درحکمت 388فرمود: آگاه باشید که فقر نوعى بلا است‏[3]

درغررالحکم نیز از قول امیر المومنین انواع فقر ذکر شده است: مانند جهالت که آنرا بدترین فقر دانسته اند.

1109 لَا فَقْرَ کَالْجَهْلِ (352/ 6)[4]

افقر الفقر الحمق.

درویش‏تر درویشى حماقت است (یعنى کم عقلى) زیرا که کم عقل هر چند صاحب چیز باشد در اندک وقتى خود را پریشان و محتاج گرداند در دنیا، و «بودن کم عقلى عظیم‏تر سببى از براى فقر و درویشى در آخرت» خود ظاهر است.[5]

ما در این فراز از دعا خدای متعال را صدا میزنیم و از او می خواهیم که خدایا فقر ما را با بی نیازی خودت برطرف بفرما.