اگر نوزاد با هوش و اندیشه به دنیا می آمد
[ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ، ﺑﺎ ﻫﻮﺵ ﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﻰ ﺁﻣﺪ]
ﺍﮔﺮ ﻧﻮﺯﺍﺩ، ﻓﻬﻴﻢ ﻭ ﻋﺎﻗﻞ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﻰ ﺁﻣﺪ، ﻭﻗﺖ ﺗﻮﻟﺪ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺴﺘﻰ ﺭﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ، ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﻏﺮﻳﺐ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻣﻰ ﮔﺸﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﻯ ﺍﺯ ﺍﺷﻜﺎﻝ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻭ ﺷﮕﻔﺖ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﻰ ﺩﻳﺪ، ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻋﻘﻞ ﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺍﺵ ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻣﻰ ﮔﺸﺖ. ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻋﺎﻗﻠﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻯ ﺍﺯ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﻰ ﺑﻪ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺒﺮﻧﺪ [ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻥ ﺷﮕﻔﺘﻴﻬﺎﻯ ﻧﺎﻣﺄﻧﻮﺱ] ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﻭﺍﻟﻪ ﻭ ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺨﻠﺎﻑ ﻛﻮﺩﻛﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﺩﻛﻰ ﺍﺳﻴﺮ ﺷﻮﺩ ﺑﺴﺮﻋﺖ، ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﺁﺩﺍﺏ [ﺁﻥ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﺟﺪﻳﺪ] ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﻧﻤﻰ ﮔﻴﺮﺩ. ﻧﻴﺰ ﺍﮔﺮ ﻧﻮﺯﺍﺩ، ﺩﺍﻧﺎ ﻭ ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ ﭘﺎﻯ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻰ ﻧﻬﺎﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ [ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮﺍﻥ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﺎﭼﺎﺭ] ﺑﺎﻳﺪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﺩﻭﺷﺶ ﮔﻴﺮﻧﺪ، ﺷﻴﺮﺵ ﺑﻨﻮﺷﺎﻧﻨﺪ، ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻪ ﺍﺵ ﺑﭙﻴﭽﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﮔﺎﻫﻮﺍﺭﺵ ﺑﺨﻮﺍﺑﺎﻧﻨﺪ، ﺳﺨﺖ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺧﻮﺍﺭﻯ ﻭ ﭘﺴﺘﻰ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ ﺍﺯ ﺳﻮﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻇﺮﺍﻓﺖ ﻭ ﻃﺮﺍﻭﺕ ﻭ ﺭﻃﻮﺑﺖ ﺑﺪﻥ، ﻫﻴﭻ ﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺑﻰ ﻧﻴﺎﺯ ﻧﻴﺴﺖ [ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﺩﺭ ﻫﻠﺎﻛﺖ ﻣﻰ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻳﺎ ﺭﺷﺪ ﺭﻭﺣﻰ ﻭ ﺑﺪﻧﻰ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﻤﻰ ﻛﺮﺩ. ] ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻟﻰ ﺁﻥ ﺷﻴﺮﻳﻨﻰ، ﺩﻟﺒﻨﺪﻯ ﻭ ﻣﺤﺒﻮﺑﻴﺖ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺖ؛ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﻰ ﺁﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎﻥ ﻏﺎﻓﻠﻨﺪ. ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺑﺎ ﺫﻫﻦ ﺿﻌﻴﻒ ﻭ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺍﻧﺪﻙ ﻭ ﻧﺎﻗﺺ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ، ﺍﻣّﺎ ﺍﻧﺪﻙ ﺍﻧﺪﻙ ﻭ ﮔﺎﻡ ﺑﻪ ﮔﺎﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺘﻬﺎﻯ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﺑﺮ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﮔﺎﻫﻰ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ. ﻛﻮﺩﻙ، ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺴﺐ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺣﻴﺮﺕ ﻭ ﺳﺮﮔﺸﺘﮕﻰ ﻭ ﺗﺄﻣﻞ، ﭘﺎﻯ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﻣﻰ ﻧﻬﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻛﻤﻚ ﻋﻘﻞ ﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ، ﻗﺪﻡ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻯ ﺗﺼﺮﻑ ﻭ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻭ ﭼﺎﺭﻩ ﺍﻧﺪﻳﺸﻰ ﻣﻌﺎﺵ ﻭ... ﻣﻰ ﮔﺬﺍﺭﺩ، ﺍﺯ ﺣﻮﺍﺩﺙ، ﭘﻨﺪ ﻣﻰ ﮔﻴﺮﺩ، ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻰ ﻭ ﻏﻔﻠﺖ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﻘﻮﻁ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ. ﺣﻜﻤﺘﻬﺎﻯ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ: ﺍﮔﺮ ﻛﻮﺩﻙ ﺩﺭ ﮔﺎﻩ ﺗﻮﻟﺪ، ﻋﻘﻠﻰ ﻛﺎﻣﻞ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﻭ ﺧﻮﺩﻛﻔﺎ ﻣﻰ ﺑﻮﺩ، ﺷﻴﺮﻳﻨﻰ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﺍﺭﻯ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻰ ﺭﻓﺖ. ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﻣﺼﺎﻟﺤﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﻮﺩﻙ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻧﻤﻰ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ؛ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ، ﺗﺮﺑﻴﺖ، ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ ﻭ ﺭﺣﻢ ﻭ ﺷﻔﻘﺖ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﭘﻴﺮﻯ ﺑﺮ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻟﺎﺯﻡ ﻧﺒﻮﺩ. [ﺯﻳﺮﺍ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺭ ﻗﺒﺎﻝ ﺍﻭ ﺯﺣﻤﺘﻰ ﻧﻜﺸﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺳﻦّ ﻛﻬﻨﺴﺎﻟﻰ ﻭ ﻧﻴﺎﺯ، ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ. ﺍﻭ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ، ﻣﺴﺘﻘﻞ ﻭ ﺑﻰ ﻧﻴﺎﺯ ﺍﺯ ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ]. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺽ، ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﻫﻴﭻ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﻟﻔﺘﻰ ﺣﺎﻛﻢ ﻧﺒﻮﺩ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻭ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺑﻰ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﻮﻟﺪ ﺍﺯ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺟﺪﺍ ﻣﻰ ﮔﺸﺘﻨﺪ. ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ، ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺭﺍ [ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺭﺍ] ﻧﻤﻰ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻋﺪﻡ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻰ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺑﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺤﺎﺭﻡ ﻣﺎﻧﻌﻰ ﭘﺪﻳﺪ ﻧﻴﺎﻳﺪ. ﻭ ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﻣﻔﺴﺪﻩ- ﻭ ﺑﻠﻜﻪ ﺷﻨﻴﻌﺘﺮﻳﻦ ﻭ ﻗﺒﻴﺤﺘﺮﻳﻦ ﺯﺷﺘﻰ- ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻃﻔﻞ ﻫﻮﺷﻤﻨﺪﻯ، ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺗﻮﻟﺪ ﺑﺮ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﻈﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﺭﺧﺼﺖ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﺘﺎﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﺪ. ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻰ ﺑﻴﻨﻰ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺩﺭ ﺟﺎﻯ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻳﺰ ﻭ ﺩﺭﺷﺖ ﺍﺟﺰﺍﻯ ﻫﺴﺘﻰ، ﺍﻧﺪﻙ ﺧﻠﻞ ﻭ ﻧﺎﺻﻮﺍﺑﻰ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻴﺴﺖ؟
-شگفتی های افرینش از زبان امام صادق ( علیه السلام ) یا : توحید مفضل
