زندگی حاکمان

پیغمبر وقتى که از دنیا رفت هیچ چیز نداشت. این هم آن حاکم دوم که دیگر توسعه حکومتش سرتاسر شرق را گرفته بود و تا اروپا هم رفته بود تقریباً. آن هم آن حاکم که زندگى ‏اش- یک پوست داشت، آنجا شبهاروى آن، دوتایى (زن و شوهر) مى ‏خوابیدند، که حضرت امیر باشد و فاطمه زهرا- سلام اللَّه علیها- و روزها علف شترش راروى آن مى ‏ریختند که علف بخورد آن. این بارگاه، تخت و بارگاه اعلیحضرت سلطان! کار مى ‏کرد، مثل سایر عمله ‏ها کار مى‏ کرد! نداشت این جایى را ... نداشت. نه کار مى کرد که‏ جمع بکند، کار مى ‏کرد و وقف مى ‏کرد. همان روزى که با او بیعت کردند، بیل و کلنگش را برداشت رفت سراغ کارى که انجام مى ‏داد! آنجا یک چشمه‏اى را مى‏ خواست حفر کند؛ خودش با دست خودش حفر کرد. وقتى درآمد، تبریکش کو؟ گفت خوب این تبریک را براى ورثه بگو، بیاور قلم و کاغذ. و قلم و کاغذ [آوردند]. همان وقت وقف کرد براى یک جهتى. آن هم زندگى و خوراکش که از نان جو نگذشت؛ بالاتر نبود؛ آن هم چند تا لقمه بود. ما یک همچو حاکمى، دنبال این مى ‏گردیم. پیدا نمى ‏کنیم البته؛ خود ایشان هم فرمود که خوب، شما طاقت ندارید اینقدر لکن تقوا داشته باشید.  

صحیفه امام، ج‏4، ص: 397