اثبات خداوند از راه پدیده مرگ

انسان یک زندگی دارد که پس از آن مرگ است. پس از این مرگ نیز یک زنده شدنی ست که منکران خدا این زنده شدن پس از مرگ را قبول ندارند.

شخص خدا پرست می‏گوید: خدا ما را می‏میراند، ولی منکر خدا می‏گوید: ما می‏میریم: (نموت ونحیا). پس ادعای منکران  خدا مرگ و زندگی  است و ادعای خدا پرستان میرانده شدن  و زنده شدن است. کافران مرگ را زوال و نابودی و انسان را مانند درختی می‏پندارند که مدّتی، سرسبز و خرّم است سپس پژمرده گشته، می‏پوسد و سرانجام به خاک تبدیل می‏شود و هیچ‏گونه پاداش و کیفری بعد از مرگ ندارد. همان گونه که به درخت بارده پس از پژمردگی پاداش نمی‏دهند و بوته خار بی‏ثمر را نیز کیفر نمی‏کنند، انسان نیز بعد از مرگ پاداش و کیفری ندارد. بنابراین، مجرم و عادل بعد از مردن یکسانند.

خدای سبحان در ردّ پندار کافران می‏فرماید: سخن آنان عالمانه نیست وآنها جز «پندار و گمان» چیزی ندارند: (وما لهم بذلک من علم إن هم إلاّیظنّون)[1] چنانکه در آیه(کیف تکفرون بالله وکنتم‏أمواتاً فأحیاکم ثمّ یمیتکم) می‏فرماید: جای تعجب است که می‏گویید: ما زنده‏شدیم و می‏میریم؛ بدانید که خدا شما را زنده کرده و سپس می‏میراند؛ زیرا مرگ از این نظر که انتقال از یک عالم  به عالم دیگر است امری وجودی است‏و عامل می‏طلبد. انسان وقتی از عالم دنیا رخت‏برمی‏بندد و به جهان‏دیگر سفر می‏کند چون در دنیا نیست، دیگران که او را نمی‏بینند، مرگ او را نابودی می‏پندارند؛ در حالی که چهره دیگرِ مرگ میلاد است؛ همان گونه که‏ غروب خورشید در نیم‏کره شرقی زمین همراه با طلوع آن در نیم‏کره غربی است.انسان با ورود به عالم  برزخ به حیات جدیدی دست می‏یابد و این حیات‏جدید سبب می‏طلبد. با این تفاوت که چهره دنیوی این انتقال به موت‏ موسوم شده و چهره برزخی آن حیات نام گرفته است. بنابراین، درحقیقت مرگ، حیات است، نه زوال. با این بیان معنای آیه (خلق الموت والحیاة)[2] نیز روشن می‏شود؛ مرگ نیست شدن و عدم نیست تا مخلوق و مجعول نباشد و خالق و جاعل طلب نکند، بلکه حقیقت مرگ همان انتقال است و انتقال و تحول امری وجودی است و خالق می‏طلبد.[3]

---

[1] سوره جاثیه، آیه 24

[2] سوره جاثیه، آیه 24.

[3] [تسنیم، جلد 2 -  صفحه 588]