فیس و افاده ای

 

دقت کردید بعضی وقت ها، کسانی هستند که از همه رفتار ها و کارهای خودشون راضی هستند و به طور کلی دیگران را قبول ندارند و می خواهند درستی یا نادرستی کار های دیگران را با کارهای خودشون بسنجند غافل از اینکه انسان عاقل نباید خود محور باشه و جای یک احتمال اگر چه کوچک را هم در کارها و تفکراتش بدهد. با خودش بگوید شاید این کار من یا این فکر من درست نباشه.

این گونه می تواند از مریضی خود بینی و از خود راضی بودن خلاص بشود.

البته می دونید که از خود راضی بودن هم ریشه ای دارد:

شگفتیهاى آفرینش از زبان امام صادق علیه السلام شماره 4

 [حکمت و سود فصلهاى چهارگانه سال‏]

آنگاه در بلند و پست بودن خورشید براى بر پاى گشتن این چهار زمان از سال و اسرار و مصالح نهفته در آنها اندیشه کن. در «زمستان» حرارت

خدایا چطور باور کنم؟

اگه بنده خدا دلش رو با خدا صاف کنه و فقط از دوستی با خدا دم نزنه بلکه با عمل هم بندگی خودش را به خدا ثابت کنه می تو نه به خودش اجازه بدهد که  و دست هاش رو به سوی خدا بلند کنه و مثل امام علی بن الحسین علیهما السلام با خدا  نجوا کنه و بگوید:

دلیل قساوت قلب

انسانها در پذیرش حق و درک مطالب و خودجوشى یکسان نیستند، بعضى با یک اشاره لطیف یا یک کلام کوتاه حقیقت را به خوبى درک مى ‏کنند، یک تذکر آنها را بیدار مى ‏سازد، و یک موعظه و اندرز در روح آنها طوفانى بپا مى‏ کند.در حالى که بعضى دیگر شدیدترین خطابه‏ ها و گویاترین دلائل و نیرومندترین اندرز و مواعظ در وجودشان کمترین اثرى نمى ‏گذارد، و این مساله ساده ‏اى نیست.

آزمایشگاه رایگان(قابل حمل)

هیچ وقت قلب شما

به شما دروغ نمی گوید بنابر این :

آیا عشق محمد (صلی الله علیه وآله)و آلش بس است؟

آیا درسته که ما به بهانه دوستی و محبت به اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله کار های خیر را ترک کنیم. از جمله کمک به نیاز مندان و  فراهم نمودن اسباب ازدواج دختر و پسر های جوانی که محبت اهل بیت توی دلشون جا گرفته و نیاز فطری و حلال خودشون را نمی توانند برآورده کنند؟یا کمک به مریضهایی که علاوه بر رنج بیماری باید ناراحت چگونگی تامین خرج دوا و در مان را هم تحمل کنند؟ یا هزار کار خیر دیگه که با مرگ دستمان از انجام آنها کوتاه خواهد شد و پول هایی که تلف شد یا اسراف شد و در راه رضای الهی مصرف نشد.

آیا درسته که بگوییم: ما اهل بیت را دوست داریم و به همین جمله بسنده کنیم و یا حداکثر برای ایشان مجلس عزا یا شادی بگیریم. مگر این عزیزان را خدا نفرستاد تا الگوی خدایی شدن ما باشند و ما را از خود های نفسانی جدا کنند و خدایی کنند.

چقدر زیبا فرمود امام رضا علیه السلام که:

مهربانتر از مادر

بعضی وقت ها فکر می کنیم  توی این دنیا مظهر مهربانی پدر و مادر هستند در حالی که اگر به عمق دنیا بنگریم می بینیم که درست است که پدر و مادر مهربانند ولی بعضی وقت ها ممکنه کاری کنند به به ضرر بچه هاشون باشه  ولی توی همین دنیا کسانی را خدا فرستاده که هیچ وقت راضی نمی شوند، کاری که به ضرر ما باشد انجا دهند یا اینکه ما را به انجام آن کار امر کنند، آری عزیزان توی دنیا امامانی هستند که در واقع جان ما هستند و زندگی  و اصل وجود  ما به احترام زنده بودن ایشان است و چقدر زیبا فرمود امام رضا علیه السلام که:

مولود بابرکت

امام جواد علیه السلام در یک نگاه⁽¹⁾

پدر بزرگوارش حضرت رضا علیه السلام و مادر ارجمندش بانوی مصری تباری به نام «سبیکه» است که

بهایی گران

بعضیها به هر کسی و هر چیزی اعتماد دارند ولی برای خدای متعال هیچ حسابی باز نمی کنند و فکر می کنند به تکیه گاهی محکم، دست یافته اند در حالی که امام جواد علیه السلام فرمودند:

سالروز میلاد ابن الرضا، امام محمد بن علی الجواد بر همه شیعیان و دوستدارانش مبارک باد.

آبروی ما باشید

دوست دارید با انگشت به شما اشاره کنند و بگویند:اینها شیعیان اما علی علیه السلام هستند . ببینید که چطور زندگی می کنند. جامعه شان، بازارشان ، دختران و زنهایشان و آمار از دواج و طلاقشان و ...

فقط همین را بدانید که امام صادق علیه السلام چه انتظاری از ما داشتند:

مکر خدا

بعضیها فقط گناهان دیگران را می بینند و به دنبال افشای سر دیگران هستند و گناهان خود را نادیده می گیرند گویا فقط باید در پی تفتیش عیوب غیر خودشان باشند غافل از اینکه شاید کسانی که گناهی مرتکب شده اند توبه کنند ولی خودش با غفلت از حسابرسی خودش، رو به سقوط رود و بدین ترتیب مصداق این فرموده زیبای امام صادق علیه السلام شود که فرمودند:

دفع بلا از شیعیان

قدر شیعه بودن خود ر ا بدانید و نماز را که ستون دین است سبک نشمارید که امام صادق علیه السلام فرمودند:

شب عبادت(اعمال لیله الرغائب)

 بدان که شب جمعه اول ماه رجب را لیلة الرغائب مى‏ گویند و از براى آن عملى از حضرت رسول صلى الله علیه و آله وارد شده با فضیلت بسیار که سید در اقبال و علامه در اجازه بنى زهره نقل کرده‏ اند از جمله فضیلت او آنکه گناهان بسیار به سبب او آمرزیده شود و آنکه هر که این نماز را بگزارد چون شب اول قبر او شود حق تعالى بفرستد ثواب این نماز را به سوى او به نیکوتر صورتى با روى گشاده و درخشان و زبان فصیح پس با وى گوید اى حبیب من بشارت باد تو را که نجات یافتى از هر شدت و سختى گوید تو کیستى به خدا سوگند که من رویى بهتر از روى تو ندیدم و کلامى شیرین‏تر از کلام تو نشنیده ‏ام و بویى بهتر از بوى تو نبوییدم گوید من ثواب آن نمازم که در فلان شب از فلان ماه از فلان سال بجا آوردى آمدم امشب به نزد تو تا حق تو را ادا کنم و مونس تنهایى تو باشم و وحشت را از تو بردارم و چون در صور دمیده شود من سایه بر سر تو خواهم افکند در عرصه قیامت پس خوشحال باش که خیر از تو معدوم نخواهد شد هرگز و کیفیت آن چنان است که روز پنجشنبه اول آن ماه را روزه مى ‏دارى چون شب جمعه داخل شود ما بین نماز مغرب و عشاء دوازده رکعت نماز مى‏گزارى هر دو رکعت به یک سلام و در هر رکعت از آن یک مرتبه حمد و سه مرتبه إنا أنزلناه و دوازده مرتبه قل هو الله أحد مى ‏خوانى و چون فارغ شدى از نماز هفتاد مرتبه مى‏ گویى‏

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ النَّبِیِّ الْأُمِّیِّ وَ عَلَى آلِهِ (وَ آلِ مُحَمَّدٍ )

* * *

پس به سجده مى ‏روى و هفتاد مرتبه مى ‏گویى‏

سُبُّوحٌ قُدُّوسٌ رَبُّ الْمَلاَئِکَةِ وَ الرُّوحِ‏

* * *

پس سر از سجده بر مى ‏دارى و هفتاد مرتبه مى ‏گویى‏

رَبِّ اغْفِرْ وَ ارْحَمْ وَ تَجَاوَزْ عَمَّا تَعْلَمُ إِنَّکَ أَنْتَ الْعَلِیُّ الْأَعْظَمُ‏

* * *

پس باز به سجده مى‏ روى و هفتاد مرتبه مى ‏گویى‏

سُبُّوحٌ قُدُّوسٌ رَبُّ الْمَلاَئِکَةِ وَ الرُّوحِ‏

* * *

پس حاجت خود را مى ‏طلبى که إن شاء الله برآورده خواهد شد.

پاداش مریض

اگر مریض شدی تلاش کن خوب بشی ولی صبر هم داشته باش و این را بدان که امام صادق علیه السلام فرمودند:

جمع اراذل

شگفتیهاى آفرینش از زبان امام صادق علیه السلام3

چگونگى آفرینش دستگاه صوتى‏

اى مفضّل! در صدا، سخن گفتن و آفرینش ابزار آنها در انسان، بسیار اندیشه کن. «حنجره» مانند لوله‏ اى صدا را خارج مى ‏کند. زبان و لبها و دندانها نیز وسیله اداى حروف و نغمه‏ ها هستند. نمى‏ نگرى کسى که دندان ندارد «سین» و کسى که لب ندارد «کاف» و کسى که زبانش سنگین است، «ر» را بدرستى تلفظ نمى‏ کند؟

این دستگاه بیش از هر چیز به یک قره‏نى مى ‏ماند. حنجره شبیه ناى آن و ریه بسان انبانى است که در آن مى ‏دمند تا باد داخل آن شود. عضلاتى که شش را مى ‏گیرند تا صدا بیرون آید همچون انگشتانى است که بر آن انبان مى ‏نهند تا باد در قره‏نى در جریان افتد. لب و دندانى هم که حروف و نغمات را ادا مى‏ کنند چون انگشتانى است که پیوسته و مرتب بر دهان قره‏نى مى ‏گذارند تا از دمیدن در آن، صداهاى مختلف پدید آید. اگر چه براى راهنمایى و ... دستگاه صوتى را به این وسیله شبیه دانستیم امّا در واقع این وسیله خود شبیه دستگاه صوتى انسان است.

[منافع دیگر این اعضا]

تو را از شیوه سخن گفتن با دستگاه صوتى و چگونگى اداى حروف آگاه کردم. امّا باز فواید دیگرى در این اعضا نهفته که تو سخت بدانها نیازمندى.

«ناى» مسیر جریان مداوم هوا و وسیله خنک ‏کننده قلب است. اگر این‏ جریان اندکى قطع گردد چه بسا آدمى در هلاکت افتد. با زبان مزه‏ها از هم باز شناخته مى‏ شود. شیرین از تلخ، ترش از ملس، شور از شیرین، و خوشمزه از بد مزه جدا مى‏ شود. با این همه جریان فرو بدن غذا و مایعات را آسان مى‏ گرداند.

دندانها نیز [گذشته از نقش آنها در اداى حروف‏] غذا را مى‏ جوند تا نرم گردد و براحتى فرو رود. نیز براى لبها مانند تکیه‏ گاهى است که آنها را از درون دهان نگاه مى‏دارد. بى ‏شک افرادى را دیده‏اى که به خاطر نداشتن دندان، لبهایى ناثابت و لرزان دارند. انسان با لبها نوشیدنیها را مى‏ مکد تا یکدفعه ریخته نشود و بتدریج و باندازه وارد شکم شود تا در گلوى نوشنده بند نشود و یا درون را نیازارد.

لبها همچنین براى دهان چون دو در بسته هستند که انسان هر گاه که خواست، آنها را مى ‏گشاید و هر گاه خواست مى‏ بندد.

با آنچه که گفتیم معلوم گشت که هر کدام از این اعضا داراى منافع گونه ‏گونى هستند چنان که ابزارى در چند کار به کار آید؛ مثلا «تیشه» در نجارى، کندن و جز آنها استفاده مى ‏شود.[1]

 

 

---

[1] مفضل بن عمر، شگفتیهاى آفرینش (ترجمه توحید مفضل) - ایران ؛ قم، چاپ: پنجم، 1377ش.

چشمان آتشین

دروغ

رهبرانقلاب دردیدار رئیس جمهور قزاقستان:برخی قدرتها بویژه امریکادر ادعای مبارزه باتروریسم صادق و جدی نیستنداما کشورهای اسلامی میتوانند باهمکاریهای صادقانه،این تهدید رااز جهان اسلام دور کنند.

نتیجه غیرت بی جا

امام علی بن ابیطالب علیهماالسلام:
ازغیرت نابجابپرهیز زیرااین کار،زن سالم رابه بیماری می کشاند.

کافی ج5ص537

این کارمحال است

کسب عزت بادوستی کافران محال است.

سوره نساء آیه 139

حتی فکرش راهم نکن

امام علی علیه السلام:
کسی که زیاد به گناهان -انجام گناه- بیاندیشد،گناه او را به سوی خود بکشاند.
غررالحکم ح3543ص18

نگاه اضافی نکن

پیامبر(ص):
ازنگاه های اضافی بپرهیزیدزیراتخم هوس رامی پراکند وموجب غفلت(ازخدا)میشود.
بحار69ص19

حسابرس دقیق

پیامبر-ص-
آدمی ازپرهیزکاران(متقین)نمی شودمگراینکه حسابرسی او ازخودش سخت تراز حساب کشیدن شریک ازشریکش باشد.
وسائل16ص96

شگفتیهای آفرینش از زبان امام صادق

[مراحل آغازین رشد بدن و چگونگی شکل گیری آن در رحم‏]

مفضّل گفت که: گفتم: وصف نما براى من نشو و نمو بدن را در همه احوال تا به حد تمام و کمال رسد.

حضرت امام علیه السّلام فرمود که: اول این تدبیر تصویر جنین در جایى که دیده‏اى نمى‏بیند و دستى بدان نمى‏رسد و در چنین جایى تدبیر آن را مى‏کند تا او را از رحم بیرون مى‏آورد با خلقت تمام و اعضاى مستوى و حال آن که در او مخلوق شده آنچه قوام و صلاح بدن در آن است از اعضاء و جوارح و احشاء و کارکنان بدن و آنچه در اصل ترکیب بدن ضرور است از استخوان و گوشت و پیه و مغز و پى و رگها و غضروفها، پس چون به سوى جهان بیرون آمد مى‏بینى چگونه نمو مى‏کند با همه اعضاء بر یک شکل و هیئت و یک نسبت که هر نسبتى که هر عضوى با سایر اعضاء داشته در کودکى در بزرگى تفاوت نمى‏کند تا آن که به حد اشدّ که نهایت قوّت بدن است برسد. اگر عمرش به آن حد برسد یا آن که پیش از آن حد مدّت عمر خود را تمام کند آیا مى‏تواند بود چنین امرى مگر از لطف حکمت و تدبیر خداوند قدیر.[1]

 

 

---

[1] مفضل بن عمر، توحید مفضل / ترجمه علامه مجلسى - تهران، چاپ: اول، 1379ش.

شما چه چیزی می خواهید؟

امام هادی(علیه‏السلام) فرمود: «إنّ الله جعل قلوب الأئمة مورداً لإرادته فإذا شاء الله شیئاً شاؤوه»[1] خداوند قلوب ائمه(علیهم‏السلام) را مورد و محل ورود اراده خود قرار داده است پس هرگاه چیزی را خدا بخواهد آنان نیز می‏خواهند. پس قلب انسان کامل هم از فرود آمدن اراده حق آگاه است و هم از برخاستن آن مطلع.

قلب انسان سالک شاهد، می‏تواند در سایه صفا و تهذیب روح به جایی برسد که جز اراده حق چیزی بر فراز آن ننشیند و این کار از عمل صالح و ایمان برمی‏خیزد، نه از راه علم صرف و بحث‏های مدرسه.

البته علم‏های حصولی، عقل نظری را نیرومند می‏کند اما آن اثر را در جان انسان نمی‏گذارد که بتواند اسرار ملکوت را ببیند و جز حق چیزی را نخواهد و بجایی برسد که هر چه خواست، خداوند آن را انجام دهد؛ این خصوصیت فقط محصول تزکیه روح است، که محصول علم صایب و عمل صالح و اخلاص تام است.

رفتار رسول‏الله ‏صلی الله علیه و آله و سلم با شاگردانش بدین گونه بود که نخست آنان را در مسجد و در حوزه درس به کتاب و حکمت آشنا می‏کرد و در هنگام عمل، آنها را به دنبال خود وادار به کوشش می‏کرد، تا در عمل به حضرت رسول اکرم ‏صلی الله علیه و آله و سلم اقتدا کنند. آن حضرت نیز ناظر نحوه اعمال آنها بود هر نقصی را که در آن مشاهده می‏کرد به خاطر می‏ سپرد و آن را در مسجد، یا حوزه دیگری که به منظور تعلیم کتاب و حکمت تشکیل می‏شد، تذکر می‏داد. مثلاً سرّ عدم موفقیت اصحاب را در جنگ و یا غیرجنگ گوشزد می‏نمود، تا با پرهیز از نقاط وهن‏ آمیز به هدف برسند. اصحاب آن حضرت نیز پس از توجه به رهنمودهای آموزنده، به تصحیح موارد عیبْ و تکمیل موارد نقص مبادرت می‏کردند تا به هدف می‏رسیدند.

قرآن کریم وقتی سیره تهذیب و تزکیه و تعلیم رسول‏ الله‏ صلی الله علیه و آله و سلم را بیان می‏ کند، می‏ فرماید: (هذا بیان للنّاس)[2] یعنی این روش خاص، نحوه بینش و منش رسول اکرم ‏صلی الله علیه و آله و سلم است، یعنی آن حضرت فقط به تعلیم فکری صحابه اکتفا نمی‏کرد، بلکه راه‏های عملی را هم، با عمل کردن خود نشان آنها می‏داد، لذا خدای متعالی در قرآن، رسول الله را اولین مفسّر و مبیّن معرفی کرده فرمود: (وأنزلنا إلیک الذّکر لتبیّن للنّاس ما نزّل إلیهم).[3]

از آن جایی که در قرآن هم مسائل علمی مطرح است و هم مسائل عملی، تو ای پیامبر گرامی! مسائل علمی را به عنوان یک مدرّس، برای آنها حل کن و مسائل عملی را به عنوان یک ولی مرشد، با عمل کردن برای آنان تشریح نما، تا هم از جهت نظر آگاه شوند و هم از جهت عمل رشد یابند.

درباره پیروان وحی و متمرّدان از آن نیز فرمود: (من یهد الله فهو المهتد ومن یضلل فلن تجد له ولیّاً مرشداً) آن کس را که خداوند هدایت کرد، حتماً راه یافته است و به مقصد می‏رسد و آن کس که عمداً خود را از مسیر هدایت الهی بیرون برد و به کیفر اضلال الهی مبتلا کرد، هرگز برای او سرپرستی ارشادکننده و به ‏مقصدرساننده نخواهی یافت؛ زیرا ولایتِ خاصِ خداوند، فقط شامل سالکان کوی حق می‏شود.

برگرفته ازکتاب،فطرت در قرآن صفحه 385 آیت الله جوادی املی

---

[1]   ـ بحارالانوار ، ج 25، ص 372.

 

[2] سوره آل عمران، آیه 138.

 

[3] سوره نحل، آیه 44.

 

پاک ترین انسان در بزم شراب

گروهی از دشمنان ناپاک امام هادی (علیه‏السلام) که هر لحظه در صدد قتل آن حضرت بودند به متوکل، راجع به امام (علیه‏السلام) سعایت کردند که در منزلش نامه‏ ها و اسلحه ‏ها از شیعیانش (از مردم قم) موجود است و او قصد شورش و قیام دارد، متوکل از این گزارش سخت ناراحت شد و جماعتی را فرستاد تا شبانه از پشت‏بام سرزده وارد خانه امام شوند و حضرت را با توطئه‏گران و اسلحه‏ها دستگیر کنند.
سعید حاجب می‏گوید: نردبان گذاشتیم و مخفیانه وارد منزل امام شدیم و من در تاریکی نمی‏دانستم به کدام سو می‏روم، حضرت با مهربانی از میان حجره صدا زد: «ای سعید! بجای باش تا برای تو شمعی بیاورند.» چیزی نگذشت که برای من شمع آوردند و من بر آن جناب وارد شدم که آن جناب لباسی پشمین پوشیده و سجاده‏ای از بوریا در زیر پای اوست، رو به قبله نشسته و قرآن تلاوت می‏کند، به من فرمود که داخل حجره ‏ها شو، یکی یکی آنها را بازرسی کن، من داخل حجره‏ ها شدم چیزی نیافتم جز کیسه سر به مهری را که به مهر مادر متوکل مهر شده بود، آنرا برداشته نزد متوکل آوردم، متوکل راجع به آن کیسه از مادرش سؤال کرد، مادرش گفت: «آن وقت که مریض بودی من نذر کردم هرگاه بهبودی یابی ده هزار دینار از مال خودم به آن حضرت ارسال دارم، در این کیسه همان ده هزار دینار است.»
متوکل دستور داد تا آنحضرت را در آن وقت شب به حضورش بیاورند در حالی که کنار سفره‏ ی باده گساری نشسته بود و مشغول لهو و لعب بود، امام هادی (علیه ‏السلام) را بر او وارد کردند، ناگاه هیبت و شکوه امام، متوکل را گرفت، و او با آنکه در دست، جامی از شراب داشت تمام قامت بلند شد و آن حضرت را پهلوی خود نشاند. در این هنگام، متوکل بی‏حیائی را از حد گذراند، آن جام شراب را که در دست داشت به امام تعارف کرد تا از شراب آن بخورد، حضرت فرمود: «خدا می‏داند که هرگز شراب با گوشت و خون ما آمیخته نشده و نخواهد شد، مرا از این کار معاف کن.» متوکل گفت: «پس برای من شعری و آوازی بخوان.»
حضرت فرمودند: «من از شعر کم ‏بهره هستم.» متوکل در این بابت اصرار کرد و گفت: «ناچار باید بزم ما را با اشعار خود طراوت بخشی.» حضرت چون خود را ناگزیر دید، به ناچار اشعاری را که مشتمل بر بی‏وفایی دنیا و ذلت زمامداران هوسباز بود انشاء نمود، وقتی آن اشعار را با آن سوز
دل خواند متوکل بلرزه درآمد و چنان در خود فرو رفت که به شدت گریان شد.
آن اشعار را با دقت توجه فرمایید:

ترجمه ‏ی اشعار امام (علیه ‏السلام) به فارسی چنین است:

چه بسیار مردان پرقدرتی‏
که در این جهان از پی راحتی‏

به کوه و کمر قصرها ساختند
همه قصرها را بیاراستند

در اطراف هر قصر از بیم جان‏
گروهی مسلح، نگهبانشان‏

که تا این همه قدرت و ساز و برگ‏
کند دور، آن مردم از دست مرگ‏

ولی مرگ ناگه رسید و گرفت‏
گریبان آن نابکاران زشت‏

چو گیرد گریبان گردن‏کشان‏
به ذلت برون راند از قصرشان‏

به همراه اعمال خود، عاقبت‏
برفتند در منزل آخرت‏

شده جسم آن نازپروردگان‏
هم‏آغوش خاک، از نظرها نهان‏

از آن زشت‏کاران افسرده‏حال‏
به بانگ بلندی شود این سؤال‏

چه شد آن همه سرکشی و غرور
که صورت نهادید بر خاک گور؟

چه شد آن همه خودپسندی و ناز
که گشتید با بی‏کسان هم‏طراز؟

چه شد آن همه مستی و عیش و نوش؟
چه شد آن همه جنب و جوش و خروش؟

چه شد چهره‏هایی که آراستید؟
سر و صورتی را که پیراستید؟

اجل چشم بی‏شرمتان را ببست‏
به رخسارتان خاک ذلت نشست‏

نه تخت و نه بستر، نه آسایشی‏
نه عطر و نه زیور، نه آرایشی‏

به جای کرم‏های مردم‏پسند
بر آن چهره‏ها کرم‏ها می‏خزند

نهادید دارایی خویشتن‏
نبردید با خود به غیر از کفن!.

قبری که متوکل کند، خودش در آن رفت نه امام

سعید حاجب به ابن اورمه -مرید امام هادی- گفت آیا مایلی خدایت را ببینی، او در پاسخ گفت پروردگار من پاک و منزه است از آن که دیده شود. سعید حاجب با طعنه گفت، مرادم همان فرد (امام هادی) است که به او خیلی ارادت داری، من مأمورم او را بکشم ،قبرش نیز حاضر است، فردا این کار را می‌کنم.

ابن اورمه گفت، می‌خواهم امام را ببینم، او گفت، وقتی که پست نگهبانان زندان عوض شد، می‌توانی بروی و امام خود را ببینی و ابن اورمه گفت، پیش امام رفتم،  سلام کردم و دیدم در اتاق تاریک زندان تنها نشسته، در حالی که قبری آماده بود، با دیدن این منظره متأثر شده و سخت گریه کردم ،امام فرمود، ابن اورمه چرا گریه می‌کنی، گفتم قربانت شوم، مگر نمی بینی قبری کنده‌اند و می‌خواهند شما را به شهادت برسانند.

امام علی نقی فرمود، آنها نمی‌توانند این کار را بکنند و 2 روز نمی‌کشد که خداوند خون او را و کسی که همدم اوست را خواهد ریخت، منظور از او متوکل بود و منظور از همدم او فتح ابن خاقان بود، چون امام معصوم بود، قدری آرامش پیدا کردم و دقیقاً 2 روز طول نکشید که متوکل به دست پسرش منتصر -که تربیت شده شاگرد امام یعنی ابن سکیت بود- با یک کودتا به قتل رسید، چون توطئه قتل پدرش را کشیده بود و فتح‌ابن خاقان وزیر متوکل نیز کشته شد.

 

روزی فراوان

امام صادق علیه السلام:
دعا کردن برای برادر دینی در پشت سر او روزی رافراوان نماید و بدی راازبین ببرد.
امالی صدوق ص 455

امام پاکیزه

 شهادت امام هادی علیه السلام تسلیت باد.

 

 

امام علی بن محمد الهادی علیه السلام در نیمة ذی الحجه سال 212ق نزدیک شهر مدینه در روستای صریا، چشم به دنیا گشود و در ماه رجب سال 254ق در سرّ من رأی (سامرا) توسط معتز عباسی به شهادت رسید. ایشان پس از پدر بزرگوارش 33 سال امامت شیعیان را بر عهده داشتند.[1]

نام مادر آن حضرت سمانه مغربیه بود[2]؛ البته مدنب، حدیث و غزال هم گفته اند.[3]

لقب های آن حضرت را نقی، هادی، امین، طیب، ناصح، مرتضی و... ذکر کرده اند. کنیه اش ابوالحسن است و به ایشان ابوالحسن ثالث می گویند.[4]

امام هادی علیه السلام از آغاز امامت در مدینه حضور داشتند و در مدت اقامت در این شهر نقش بسیار مهمی در رهبری شیعیان ایفا کردند؛ به طوری که حکومت عباسی از موقعیت ممتاز امام احساس خطر کرده و حضور ایشان در مدینه را به صلاح ندانست، متوکل برای کنترل بیشتر امام علیه السلام تصمیم گرفت ایشان علیه السلام را از مدینه به سامرا منتقل کند. در سال 233 ق بنابه گزارش هایی که جاسوسان از فعالیت های امام علیه السلام داده بودند، متوکل به یحیی بن هرثمه مأموریت داد تا این انتقال را انجام دهد. با ورود یحیی بن هرثمه به مدینه، مردم که سخت مشتاق و شیفتة امام خود بودند، اعتراض خود را

شگفتی های آفرینش 2

[چگونگى هضم غذا^[1]][2]

اما صادق علیه السلام:

تفکّر کن: اى مفضّل در تدبیر حکیم قدیر در رسیدن غذا به جمیع بدن، به درستى که اول غذا وارد معده مى‏شود و معده آن را طبخ مى‏دهد، هضم مى‏کند و خالص آن را به جگر مى‏فرستد در عروق باریکى چند که در میان معده و جگر هستند، و این عروق مانند پالایشند براى غذا که نرسد از ثقل غذا چیزى به جگر که باعث جراحت آن گردد زیرا که جگر نازک است و تاب غذاى خشن و غلیظ را ندارد، پس جگر صافى غذا را قبول مى‏کند و در آنها به لطف تدبیر حکیم خبیر مستحیل به خون و بلغم و صفرا و سودا مى‏شود و از جگر راهها و مجارى به سوى سایر بدن هست که خون از آن مجارى و عروق به سایر بدن مى‏رسد مانند مجارى که در زمین براى آب مهیّا کنند تا به همه زمین جارى گردد و آنچه خبائث و زیادتى‏هاست جارى مى‏شود به سوى اوعیه‏اى که براى آنها خلق شده است و آنچه از صفرا است به سوى زهره‏^[3] مى رود و سودا به سوى سپرز مى‏رود، و رطوبت‏ها به سوى مثانه جارى مى‏شود.

پس تأمل کن حکمت تدبیر حق تعالى را در ترکیب بدن و گذاشتن هر یک از اعضاء در جاى خود و مهیّا کردن اوعیه و ظرفها در آن براى فضول اغذیه و اخلاط تا آن که این زیادتى‏ها و کثافتها در بدن پهن نشوند که مورث فساد بدن و دردها شوند^[4].

پس صاحب برکت و نعمت است خداوندى که نیکو کرده است تقدیر را و محکم گردانیده است تدبیر را و او را است حمد و ستایش چنانچه اهل و مستحق آن است.[5]

 

---

[1] ( 1) کورسى موریس در راز آفرینش مى‏گوید: تا به حال هزاران کتاب در باره هاضمه و طرز کار دستگاه گوارش نوشته شده ولى هر سال کشفیات جدیدى در این زمینه مى‏شود و آن قدر مطالب تازه در این باره نوشته مى‏شود که موضوع همیشه تازگى دارد، اگر ما جهاز هاضمه را به یک آزمایشگاه شیمیایى تشبیه کنیم، و مواد غذایى را که به درون آن مى‏رود، مواد خام این آزمایشگاه بدانیم، آن وقت حیرت مى‏کنیم که عمل هضم تا چه اندازه کامل است، که هر چیز خوردنى را هضم مى‏کند و تحلیل مى‏برد. معده غذاهاى گوناگونى که در آن مى‏ریزد، موادى را که مفید تشخیص بدهد انتخاب نموده با مواد شیمیایى که خود تولید کرده است مخلوط، مواد زاید آن را دفع، و بقیه را به انواع گوناگون تقسیم و به مصرف ترمیم گوشت، پوست، استخوان، مو، خون و رگ و غیره مى‏رساند، و میلیاردها سلول که در بدن انسان زندگى مى‏کنند از آن تغذیه مى‏شوند.

پایه‏هاى علمى و منطقى عقائد اسلامى، 25- 26.

 

[3] ( 1) کیسه صفرا.

[4] ( 2) اگر صفرا داخل خون شود تولید بیمارى یرقان( زردى) مى‏کند و چنانچه بول از جریان طبیعى خود باز ماند بدن مسموم و آدمى هلاک مى‏گردد.

[5] توحید مفضل / ترجمه علامه مجلسى، ص: 69